کودکانه هایم تمامی ندارد

۱. همان‌طور که لامپ اتاق و آشپزخانه را، که هیچ‌کس در آن نیست، خاموش می‌کنم، به مامان می‌گویم: "اصلاً یکی از دلایلی که من قصد ازدواج ندارم همینه که اگه از این‌جا برم هیشکی نیست لامپای اضافی‌تون رو خاموش کنه!"🙄 مامان با بی‌تفاوتی می‌گوید: "اِ؟"😐

۱. پشت تلفن بهش می‌گویم: "سلااام خاله! چه طوری؟ چه خبر؟ چه قدر بزرگ شدی. چرا نامه نمی‌نویسی؟" (کنایه از این که خیلی وقته ندیدمت). جواب می‌دهد: «خوبم خاله. شما چه طوری؟ چه قدر پیر شدی!!!»🤦‍♀️

می‌تواند که تو را سخت زمین‌گیر کند 

درد یک بغض اگر بین گلو گیر کند 

بالاخره بابا راضی شد و واکسن زد. بهش می‌گویم: "امروز هیچ کاری نکن. بعد از واکسن نباید کار سنگین انجام دهد. خطرناکه. تو برگه‌ی توصیه‌ها هم نوشته." می‌گوید: "حج رضا همون روز که واکسن زده بود یه عالمه کیسه‌های سنگین جابه‌جا کرد!" 🤦‍♀️🤷‍♀️😂😂😂

دانشجوی دانشگاه آزاد خوراسگان بودم! نمی‌دانم چه مقطعی. اتفاق‌هایی افتاد که باعث شد به کلاسم نرسم؛ نمی‌دانم چه اتفاق‌هایی. یعنی در خاطرم نیست. انگار جایی رفته بودم که تا برگردم دانشگاه دیر شده بود.

یک سال و یک هفته‌ی پیش، همه به آرتین گفتند: "این موتور رو از گوشه‌ی حیاط بردار ببر؛ مامان و آبجیت چشمشون بهش می‌افته اذیت می‌شن!" ما گفتیم: "نه اشکالی نداره. بذارید باشه." 

۱. جلسه اول، از دانشجوهایم خواستم خودشان را معرفی کنند. بعد از آن‌ها، خودم شروع کردم به معرفی خودم. در مورد سن و تحصیلات و رشته و شغل‌هایی که تجربه کرده‌ام و کتاب‌هایی که نوشته‌ام برایشان گفتم. بعد از کلاس، مامان پرسید: "واسه کی این‌قدر از خودت تعریف می‌کردی؟"😳

پارسال درست همین موقع بود که نوشتم:

اگه جای مدیر گروهمون بودم ترم بعد به شارمین امیریان درس نمی‌دادم! اون از ترم قبلش که واسه اولین جلسه کلاسش به زور تلفن از تو رختخواب کشوندنش بیرون، اونم از این ترمش که

هدی، دخترخاله‌ای که همبازی بچگی‌ها و دوست نوجوانی تا الانم است، همان کسی که قبلاً برایتان تعریف کردم که سال ۷۵، در نقش سوباسا ازارا و تارو میثاکی برای هم نامه می‌نوشتیم خواب دیده است:

۱. متاسفانه دو تا از دخترهای فامیل، اخیراً از همسرهایشان جدا شده‌اند و یکی هم در آستانه‌ی جدایی است. این سومی، زوجی مذهبی هستند. آن دو تای دیگر، یکی معمولی است و دیگری ضدمذهب.

پست دفترچه خاطرات خاله/ عمه قبلی فقط در مورد آرتمیس بود. تصمیم گرفتم در مورد هر خواهرزاده هم یک پست مستقل بگذارم؛ از کوچک به بزرگ! این داستان سارا (۹ ساله)

همان‌طور که احتمالاً می‌دانید، ناخودآگاه همه‌ی ما پر است از خرت‌پرت‌هایی که حضورشان در خودآگاهمان چندان خوشایند نبوده است و ما برای این که زیاد به خودمان فشار نیاوریم،

همان کسی که در وبلاگش پست‌های کوبنده‌ی منتقدانه می‌گذارد و  این‌جا برای پست‌های غیرجدی من کامنت‌های طولانی به قول خودش خودشیفتگانه می‌نویسد

۱. آرتمیس که معرف حضورتون هست که چه‌قدر به ما عمه‌ها ارادت داره 🤦‍♀️😄 جمعه وقتی اومدن خونه‌مون، من سرم رو از اتاق بیرون بردم و بدون حتی نیم‌نگاهی به آرتمیس که کنار مامانش ایستاده بود، به آرتین و خانمش سلام کردم. آرتمیس هم بلافاصله صورتش رو به حالت گریه درآورد و با گفتن "اِه اِه" خودشو چسبوند به پای مامانش!😶

الف) قسمتی از کتاب «من پیش از تو»:

1. - باید بگویم همه دخترها برای خوشامد مردها لباس نمی‌پوشند.

+ حرف مفت است!