کودکانه هایم تمامی ندارد

یکی از آرزوهای کودکی ام که هنوز نمیدانم محقق می شود یا نه، این بود که آن قدر عمر کنم تا آن عیدی را که در آن، هم سال و هم قرن، نو می شود ببینم. 

با خودم حساب میکردم که آن موقع سی و فلان سالم است و خییییلی سنم زیاد شده ولی خب نه آن قدر که احتمال زنده نبودنم زیاد باشد! 

و باز فکر میکردم: ممکن در آن سن و سال، دیگر ذوق آغاز قرن جدید را نداشته باشم.

امروز رسیده ام به همان سنی که از کودکی انتظارش را میکشیدم و تا شروع قرن جدید فقط هشت ماه و یازده روز دیگر باقی مانده است؛ ولی من حتی برای تولدم هم خوشحال نیستم...

میگن خاک سرده... ولی دروغه... ما نشستیم دور خاکت... سرهامون رو گذاشتیم روی خاکت که هنوز خشک نشده بود و ضجه زدیم... یکی روی سرمون خاک میپاشید که داغمون رو آروم کنه... اما بی فایده بود... هنوزم بعد گذشت چهار روز، داغت داغه... داغت خیلی داغه دایی جان... 

۱. دو نفر هستند که من همیشه وقتی میخواهم فامیلشان را صدا بزنم، اسم کوچکشان با پسوند "ی" به زبانم می آید! اولی یکی از هم دانشکده ای های سابقم است که هنوز هم مطمئن نیستم مسعود یعقوبی است یا یعقوب مسعودی! و ناچار صرفا "آقای دکتر" صدایش میکنم! دومی مدیر یک خدمات کامپیوتری خیلی معروف است به اسم سعید مصطفوی و من هر بار به آنجا میروم، باید قبل از صحبت کردن، یک لحظه توقف کنم و توی ذهنم چک کنم که او آقای مصطفوی است نه آقای سعیدی!

تابستون مبارک

نمیدونم نرخ تولید مثل تو تابستون بالا میره یا تیرماهیها همدیگه رو جذب میکنن! به هر حال من یه عالمه دوست و آشنا و همکار تیرماهی دارم؛ چه اینجا، چه تو دنیای واقعی! تولد همشون پیشاپیش مبارک 🤩