کودکانه هایم تمامی ندارد

“اردیبهشت ”

با وجود تو است

که بهشت می شود

نباشی ؛ ...

جای خالی نبودنت

همیشه

“تیر ” می کشد.

+ فرنوش گل محمدی

سلام.

فیلمهایی که دو سه ماه اخیر دیدم:

سلام.

نمیدانم چرا چند وقتی است دلم میخواهد این دو تا سوال را بپرسم و هی تردید میکنم که بپرسم یا نه! ولی الان دیگر میپرسم!

ما با قصه ها و کتابها بزرگ شدیم و قصه های زیادی هست که در زمان بچگی دوستشان داشتم: نمکی، بزبز قندی، ماه پیشونی، هانسل و گریتل، سیندرلا و... اما از بین همه اینها، فقط یکی است که هنوز هم خیلی دوستش دارم و وقتی مرورش میکردم، دقیقا یادم بود که در زمان بچگی، هر کجای این قصه چه حسی داشتم و چه هیجانی را تجربه میکردم!

البته قسمت کوچکی را هم فراموش کرده بودم و از شیرین کمک گرفتم. 

و حالا این شما و این داستان محبوب بچگیهای من: ته پاره! 🤭

وقتی فکر میکنی حتما یک روز باید عاشق بشوی، شبیه کسی میشوی که منتظر است عزیزی از راه برسد و زنگ در را بزند؛ با هر صدای کوچکی از جا میپرد و گاهی حتی خیال میکند صدایی شنیده است که شبیه زنگ در است. اما هر بار در را باز میکند هیچ کس پشت در نیست؛ هرگز نبوده است!

+ شاعر عنوان: مهدی فرجی

استوری گذاشته است که: 

"این جمله را کامل کنید: بعد از کرونا..."

جواب میدهم: 

"میرم شلوغترین جای ممکن و همه را بغل میکنم و میبوسم." 

می نویسد: 

"تو بهتره بعد از کرونا هم تو قرنطینه بمونی!" 😂

+ شاعر عنوان: کاظم بهمنی

یکی از دوستان دنیای مجازی، که قدمت دوستیمان به عصر بلاگفاییها برمیگردد و هنوز در واتساپ و اینستاگرام در ارتباطیم، مرا به چالش بامزه ای دعوت کرد که اولش در کمال بی ذوقی جواب دادم: فلانی جان! من دیگر نمیخواهم حتی اسم کرونا را بشنوم. 

ولی وقتی استوریهای خودش را دیدم یک دفعه «چی شد؟» «دلم خواست!!!» و من هم استوری گذاشتم. چالش از این قرار بود که باید تصویر کتاب یا کتابهایی را استوری می کردی و با استفاده از عنوان آن، چیزی برای کرونا می نوشتی! 

۱. اگر یادتان باشد، در این پست و این پست نوشتم که چه طور مجبور شدم به تدریس مجازی "اجباری" تن بدهم و همه امیدهایم برای قطعی ایتا و... ناامید شد. بالاخره بعد از کمی غرغر، دیدم چاره ای نیست و ضبط را شروع کردم. 

۲. از آنجایی که در تدریس، کمی تا قسمتی دچار اعتماد به سقف هستم، تصمیم گرفتم طوری پیش بروم که هیچ قسمتی را دو بار ضبط نکنم. برای این کار، 

هزار گل اگرم هست، هر هزار تویی

گل اند اگر همه اینان، همه بهار تویی

(حسین منزوی)

بادی که از برخورد پی در پی برگ برگ کتاب تاریخ به یاخته های خاکستری مغز می وزید افکارم را روی زمان متمرکز تر می‌کرد. از همان روزهای ازل؛ در هر دورانی، 

پارسال این موقع، دو سوم بلاگرها پستی با محتوای "سال قبل خود را چگونه گذراندید" یا/ و "تصمیم دارید سال بعد خود را چگونه بگذرانید" نوشته و بعضیها، پیشاپیش سال نو را تبریک گفته بودند. 

امسال اما... دور از جان همه، انگار روی بلاگستان گرد مرگ پاشیده اند و تقریبا هیچ کس در این شرایط اسفبار، دستش به نوشتن نمیرود. 

درست است که اتفاقهای تلخ ۹۸ زیاد بود و شاید یک ماه اخیر، در حال تجربه کردن تلخترینش هستیم، اما منصف اگر باشیم، حتما روزهای خوب زیادی را در همین سال پیدا میکنیم که لبخندی عمیق و دلچسب روی لبهایمان نشانده است. بیایید برای تزریق عشق و انرژی مثبت به خودمان و دیگران، از این لبخندها بنویسیم.

پلنگ صورتی عزیزم!

سلام.

شاید ذوق کنی اگر بگویم حتی قبل از این که دست چپ و راستم را از هم تشخیص بدهم، مجذوب تو و آن رنگ صورتی جیغت و آن معصومیت چهره و نگاهت و آن همه شیطنتها و خرابکاریهایت بوده ام و هنوز هم هستم! شاید هم مثل آن وقتهایی رفتار کنی که همه چیز را به هم میریزی و بعد شانه بالا می اندازی و طوری که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده میروی پی کارت... نمیدانم... 

بعدا نوشت: