بادی که از برخورد پی در پی برگ برگ کتاب تاریخ به یاخته های خاکستری مغز می وزید افکارم را روی زمان متمرکز تر می‌کرد. از همان روزهای ازل؛ در هر دورانی، مطابق با شرایط و فرهنگ منطقه ای آن زمان مشکلات و بحران هایی ساکنین زمین را موردحمله خود قرار می‌داد. گویا این رسم است که بشر دوپا هرگز بدون دغدغه زندگی سپری نشود.
هر کسی هم برای خودش زندگی ای دارد. زندگی ای با دغدغه های مخصوص خودش. می جنگد و برای رسیدن به اهدافش، دغدغه هایش را برطرف میکند. آری! این قانون از ازل هستی بوده و انگار تا کنون که هنوز ابد فرا نرسیده قصد دارد پابرجا بماند.
اما اصلا چه شد که من سر به هوا، هوایم از درس و مشق و ورزش و اهداف کوچکم به هوای آلوده به تشویش شهر آلوده شد؟! چه شد که من برگ های تاریخ را ورق زدم و افکارم درگیره -هستی-ای شد که گاهی بعضی‌ها از -نیست- شدنش میگویند؟!
راستش این روزها افکارم در هرکجا قصد سفر می‌کرد به یک تاج کوچک نا پیدا می رسید که بر سر هر کسی می نشست نفس هایش را تنگ می کرد. این تاج، تاج عزت نبود که همگان برایش سر و دست بشکند؛ بلکه از ترس حضورش درب ها را می بستند و همه ی همه به خانه هاشان می رفتند. این تاج کوچک مدرسه ها را بست... ورزشگاه ها را بست... درهای نداشته ی جاده‌ها را و حتی پارک‌ها را هم بست... و اصلا انگار در خانه اهل تفکر و تعقل را بست که به بست... در عوض در داروخانه ها را و بیمارستان ها را گشود. نشست و نقاش های خوش ذوق عکس این تاج به ظاهر کوچک را در لای لای نگاره ها و نوشته های خویش هک کردند.
این روزها افکارم به هر کجا سفر می کند به بن بست می خورد... نه تنها من؛ که صاحبان قدرت و صاحبان علم هم به کوچه ای تنگ رسیده اند که برای رهایی از آن تمام قدرت خویش را به کار گرفته اند. اصلا گویا جهانی بزرگ به بن بست رسیده... هرچند نمی پذیرد و البته که چیز ساده ای نیست پذیرفتنش.
می دانید؛ شاید صاحبان دین هم اکنون دیگر از بی فکری های خود دست برداشته اند و به علم هم اعتنا می کنند، هرچند دینی که درست، همه جانبه و کامل به آن عمل شود بالاترین علم را دارد.
شاید صاحبان علم هم اکنون دیگر از بی فکری های خود دست برداشتند و به دین هم اعتنا می کنند، هرچند علمی که درست، همه جانبه و کامل به آن عمل شود بالاترین دین را دارد. می‌دانید به نظرم بشر عادیِّ دو پا نه هنوز دینی دارد و نه علمی... به نظرم ما از انسانیت هنوز خیلی فاصله داریم... جهانی گسترده از تاجکی کوچک به عجزی خفیف یا عظیم بسته به شرایط مخصوصش رسیده که یا این عجز را کامل پذیرفته و یا هنوز با آن مبارزه می کند. البته که این مبارزه وظیفه مطلق بر همه انسانهای کوچک و بزرگ در این روزهاست. اما...
اما به نظرم هر مبارزه‌ای فرمانروایی می خواهد... هر جنگی راهبری. و برای پیروزی قطعا اتحاد طلب می کند. وضعیت کنونی نیز راهبران و عالمانی دارد که برای سلامت جامعه تمام تلاش خویش را می کنند و جامعه نیز برای سلامتش فرمانبری میکند.
در این جنگ با تاجکی که بحران جهانی شده علاوه بر فرمانبری و قرنطینه شدن جسم و رعایت مواردی که عالمان این بحران می گویند؛ افکار کودکانه ی در حال رشدم سرشار شده از سوال‌هایی که هرچه می کند پاسخی نمی یابد !...
من در تمام این لحظات به این می اندیشم:« آیا کسی بزرگتر از جهان ما هست که آگاه به تمام کوچکی ها باشد و تاجی بر سرش باشد که قوی تر از این تاجک باشد؟!»
آری! بزرگی بزرگتر از تمام بزرگی ها، آگاه به کوچکترین کوچک ها. تاجی بدون غرور بر سرش باشد و هوای آلوده به تشویش ها و خطرات این تاجک را سلامت سازد؟...
حجت کیست؟!
او کجاست؟!
نویسنده: نرجس ۱۳ ساله (خواهرزاده عزیزتر از جان)😍
من که مردم براش 😍😍😍😍😍
- پنجشنبه ۲۹ اسفند ۹۸ , ۱۱:۴۱
- ادامه مطلب
