کودکانه هایم تمامی ندارد

۱. کرالاین (2009-Coraline)

یک شب که حال دلم خوب نبود، تصمیم گرفتم خودم را با انیمیشن درمان کنم! کرولاین را انتخاب کردم و تازه حس ترس هم بهم اضافه شد! برای منی که نهایت فیلم ترسناک دیدنم این بود که سال‌ها پیش، همان‌طور که آرتین فیلم واقعا ترسناک می‌دید اتفاقی چند دقیقه‌ای را می‌دیدم، کرولاین واقعا فیلم ترسناک محسوب می‌شد. کلاً نمی‌فهمم آن ارواح و جادوگر و اتفاق‌های یک جورکی،در انیمیشن کودک چه کار می‌کرد!

سلام به همه :)

شش نفر اولی که مخاطب این پست هستند، آن شش فرد محترمی هستند که مرا مخفیانه دنبال می‌کنند. راستش من هیچ مشکلی با خاموش دنبال شدن ندارم (هر چند خودم برای تک تک وبلاگ‌هایی که دنبال می‌کنم گزینه‌ی دنبال کردن عمومی را می‌زنم). فقط کمی در موردتان کنجکاوم و دوست دارم بدانم آیا می‌شناسمتان؟ مثلا بلاگری هستید که من هم متقابلاً دنبالتان می‌کنم یا مثلاً گاهی برایم کامنت گذاشته‌اید یا باز هم مثلاً قبلاً دوست بوده‌ایم یا....؟ و هم‌چنین دوست دارم علت مخفی بودنتان را بدانم. مثلاً.... واقعاً برای این یکی هیچ مثالی به ذهنم نمی‌رسد و نمی‌توانم تصور کنم به چه دلیلی ممکن است کسی نخواهد بدانم که دنبالم می‌کند!

۱. بابا حدود ساعت ۱۱ شب می‌خواست برای پیاده‌روی بیرون برود، سارا و زینب، که خانه‌ی ما بودند، گفتند ما هم می‌اییم. من به شوخی بهشان گفتم: "پس همین طور که دارید توی کوچه و خیابون راه می‌رید دو نفری با هم بلند جیغ بکشید و بگید: آهااااای مردم شهر! آسوده بخوابید... شهر در امن و امان است." گفتند: "باشه! بذار الان یه بار بگیم!" گفتم: "یککککک... دوووووو.... سه!" و قبل از هر چیزی ناگهان صدای جیغ خیلی بلند سارا گوش فلک را کرد و بعد من و زینب بودیم که روی زمین افتاده بودیم و می‌خندیدیم و سارا که با تعجب و عاقل اندر سفیه نگاهمان می‌کرد و می‌گفت: "خاله خودت گفتی اول جیغ بزنید بعد بگید"🤣🤣🤣

+ بعدتر که مساله "اول جیغ بزنید" یا "باجیغ بگید" حل شد، سارا می‌گفت: "آی مردم شهر! آسوده بخوابید تا شهر در امن و امان باشد." 😅 یعنی قشنگ داشت به مردم شهر می‌رساند که عامل هر ناامنی خودشان هستند و بهتر است بخوابند و توی دست و پا نباشند! 🤦‍♀️

یکی از قشنگ‌ترین اتفاق‌های هر ساله‌ی ماه رمضان برای ما (که دیگر هرگز تکرار نخواهد شد)، افطاری شب سوم، خانه‌ی دایی محسن بود.

مامان و مامان بزرگ و پسرهای دایی و خاله‌ها و دایی‌ها و... مدام به هم می‌گویند: 

- دیگر غصه خوردن بس است!

- هر هفته بلند نشو برو مزار!

۱. با خروج آب و هوا از سرمای سخت! زمستان، درِ اتاقم از صبح تا شب باز است و خب فکر می‌کنم کل همسایه‌ها بتوانند پا به پای دانشجوهایم در تک تک آزمون‌های میان‌ترم و پایان‌ترمی که می‌گیرم شرکت کنند!😅 حس می‌کنم صدایم در کل محله می‌پیچد!

گفت: "بذار بهت بگم روزهای اول آشنایی‌مون چه دیدی بهت داشتم. تو برام آدمی بودی که همیشه در هاله‌ای از ابهام قرار داشتی و سخت می‌شد شناختت و بهت نزدیک شد؛ در عین حال که با محبت رفتار می‌کنی و به آدم حس خوبی می‌دی، یه چیزی تو رفتارت هست که انگار به دیگران می‌گه از یه حدی نزدیک‌تر نشو.‌ با من قاطی نشو! طول می‌کشه کسی رو به خودت راه بدی. هنوزم می‌بینم که با بقیه همین طوری رفتار می‌کنی."

سلام.😊

دارم تمرین می‌کنم برای دیگران توضیح ندهم؛ بحث نکنم؛ برای قانع کردنشان خودم را به زحمت نیندازم؛ به خیلی از سوال‌ها و دیدگاه‌ها واکنش نشان ندهم؛ سکوت کنم و بشنوم و باز هم سکوت کنم. 

سلام.

یکی از دوستان جذابم! که قصه‌گوی بین المللی است در استوری‌اش نوشته است:

اگه بخواید برای قصه‌ی سال جدیدتون یه اسم بذارید، چه اسمی انتخاب می‌کنید؟ 

۱. یعنی من عاشق آن دسته از افراد هستم که در پیجم پیام می‌گذارند و بعد از توصیف یک سری از رفتارهای بچه‌شان می‌پرسند: "لازمه حضوری بیارمش؟" خب معلوم است که من باید بگویم همین الان بچه را بزن زیر بغلت بردار بیاور تا از دست نرفته درمانش کنم!

سه دسته از پیامهای خصوصی را دوست ندارم:

۱. می‌گوید: "ببین چه اسمسی برام اومده‌ها! نوشته از کودکی قانونِ گرانی را در فرزندان خود نهادینه کنید." 😧 می‌گویم: "وای چه‌قدر پررو شده‌ن دیگه!