کودکانه هایم تمامی ندارد

بازم سلام😄

ممنونم واسه وقتی که گذاشتید🌷🌷

راست میگید مردم خودشون قبول میکنن که چی رو قبول کنن چی رو نه👍👍

من هیچوقت نخواستم غرض‌ورزانه مطلبی بنویسم یا نظری بدم ولی فکر میکنم اصول درست بحث کردن رو هم بلد نیستم‌.زود ناراحت میشم وقتی میبینم طرف مقابل نامنصفانه حرف میزنه:/

فکرم نمیکنم بتونم کامل سکوت کنم✋😑ولی جدیداً سعی میکنم بحث رو کش ندم.یعنی یبار که حرفمو زدم دیگه ادامه نمیدم.

ای کاش میتونستم کلاً چیزی نگم:/

پستتون رو خیلی دوست داشتم:)

پایدار باشید😊❤

مرسی عزیزم:**

ممنون بابت توضیح🙏🌷🌷

فقط یه مثالی الان به ذهنم رسید

تو یه گروه تلگرامی یا سایتی یا وبلاگی که درمورد موضوعات مختلف گفتگو میکنن،اگر یه نفر بیاد مثلاً مطلبی علیه زنان بگه(یا هر مطلب ناحق دیگه ای) و با مغلطه و زرنگ بازی برای تایید حرفش کلی رفرنس هم بیاره و یجورایی یه‌جانبه حرف بزنه،شما چکار میکنید؟؟

بنظرتون تو اون لحظه کار درست چیه؟؟با خودم میگم یه جاهایی اگه سکوت کنی یجورایی انگار توام داری تو ظلم اون آدم شریک میشی.

اگه اون آدم اون مطلب رو تو پی‌وی بفرسته بنظرم اصلاً ارزش یک خط جواب دادن هم نداره،ولی اگه تو یه جای عمومی همچین حرفی میزنه بهتر نیست وایسیم دفاع کنیم؟؟

ببخشید کامنتم طولانی شد.هروقت حوصلشو داشتید جواب بدید ممنون میشم

سلام

سال نورو تبریک میگم🤗🌷❤

پستتون و کامنتاش مثل یه کلاس درس بود👌👌

فقط یه سوال برام پیش اومد

این سکوت کردن و نظر ندادن، با اون ابراز احساسات و هیجانات، در تضاد نیستن؟؟

کاش منم میتونستم مث تو این احساساتو کنترل کنم:(

اما فقط بلدم حرص بخورم و حرص بخورم و ناراحت بشم و بحث کنم:/

انگار اصن بزرگ نشدم!  :/

من مدیریت همه ی احساساتم رو بدم ولی انگار تو اون یکی که از همه مهمتره (اونی که یکی داره کلا درموردت چیزی میگه که نیستی حرص نخورم) ناتوانم . 

خیلی سعی کردم درستش کنم فقط یکمی موفق بودم 

سلام و درود شارمین خانوم عزیز 

با خوندن پست‌ات و تائید راهی ک میخای درپیش بگیری یاد شعری از شیخ‌بهایی افتادم 

پشیمان ز گفتار دیدم بسی

پشیمان نگشت از خموشی کسی

صدف زان سبب گشت جوهر فروش

ک از پای تا سر همه گشت گوش 

سبز و سلامت باشی 

من هر چی تمرین کردم وسط جروبحث چشام پر اشک نشه،نتونستم!

من این سکوت رو میخوامش اما در لحظه ای که نباید از دستش میدم!

سال ها قبل تو وبلاگ یه دوست هنرمند خوندم : 

« ناراحت بودم حسابی اشک ریختم .... بعد هم صورتم رو شستم شروع کردم رقصیدن ! »

یکی از بزرگترین درس های زندگیم رو همونجا گرفتم ..... می‌دونی چی بود؟ این دوست من که اسم وبلاگیش «ماهی» بود غم و ناراحتی رو به عنوان بخشی از زندگیش پذیرفته بود و با این که آدم بسیار شاد و خوش انرژی بود یاد گرفته بود به موقع ناراحت باشه و خودش رو بیرون بریزه و بابتش خودش رو سرزنش نکنه یا فکر نکنه به خاطر گاهی ناراحتی باید به خودش برچسب افسردگی ٫ خشم و ... بزنه 

من که تا قبل از اون مدام خودم رو به خاطر عصبانیت یا ناراحتی هر از گاهی سرزنش می کردم ٫ ماجرا رو پذیرفتم .... حالا هر وقت ناراحت باشم میرم کارهایی که آرومم می کنه انجام میدم .... پیاده روی میرم شیرینی می خورم و تنها می مونم تا از حجم خشمم کم بشه و ماجرا حل شه...

و من امروز روان سالم تری دارم نسبت به گذشته ..... 

-------

تمام آدم هابی که من رو می شناسند می‌دونن نه راجع به زندگیشون نظر میدم نه جرات می کنن راجع به زندگیم نظر بدن .... 

من برای خودم زندگی می کنم اونها هم برای خودشون .....

همین دیروز توی پیجی میخوندم : هر وقت یکی بهت گفت که ماست سیاهه و تو باهاش بحث نکردی و فقط یک کلمه گفتی اهمم ، این یعنی دیگه بزرگ شدی و افسار احساساتت رو دستت گرفتی

سکوت چیز خوبی است و 

من در ۵ سال گذشته سکوت کردم حرف نزدم ..با هیچ کس ...قانع نکردم کسی را ...

من تو زندگی خودم ادم صبر کردن شنیدن شدم ..اما حالا میگم شاید اشتباه ..شاید ادم اگه حرفاش بلند بزنه ذهن اش سبک بشه 

منو میگی