کودکانه هایم تمامی ندارد

سلام. 

نتونستم تو وبلاگت کامنت بذارم. امکان ارسال نبود. ولی دلم نیومد بدون جواب بذارمت. 

کپی کامنتم رو تو ادامه مطلب برات می‌ذارم و هر وقت مشکلش برطرف شد، تو وبت می‌ذارم. نوشته بودم:

مادربزرگ امروز صبح ششمین داغ در 18 ماه اخیر را تجربه کرد: خواهرش، پسرش، نوه‌اش، همسر خواهرش، همسر خودش، پسربرادرش و حالا برادرش که می‌شود پدرخانم دایی مرحومم...

امروز قرار بود مامان بزرگ لباس مشکیش رو دربیاره!

مامان یواشکی به بابا گفته بود بره از پرورشگاه یه نوزاد برامون بیاره به جای آرمین! بابا هم زن‌ذلیل! رفته بود بچه رو آورده بود مامان ببینه اگه خواست بعداً بیارنش. بعد انقد این زن و شوهر با همدیگه هماهنگ بودن، بچه رو اصلاً به ما نشون ندادن، گفتن هر وقت واسه همیشه آوردیمش ببینینش!

این چالش از وبلاگ یاس ارغوانی شروع شد و آرامش لطف کرد و منو دعوت کرد. 

از جمله نشانه‌های بارز سوت و کور و بی‌مزه شدن وبلاگ‌نویسی این که وقتی کسی که تقریباً هر روز می‌نوشته، پنج روز را در سکوت می‌گذراند، یک نفر محض رضای خدا نمی‌آید بپرسد اسب نجیبت به چند و کجایی و چه‌کار میکنی و چرا نمی‌نویسی و از دفترنویسی‌ات چه خبر و...😒🙄

آن‌قدر بهتان گفته‌ام بروید توی اتاقتان به رفتار زشتتان فکر کنید که گمانم باید کلاً همان‌جا توی اتاقتان بمانید و این همه رفت و برگشت نداشته باشید! 🤭😉😁

۱. همان‌طور که لامپ اتاق و آشپزخانه را، که هیچ‌کس در آن نیست، خاموش می‌کنم، به مامان می‌گویم: "اصلاً یکی از دلایلی که من قصد ازدواج ندارم همینه که اگه از این‌جا برم هیشکی نیست لامپای اضافی‌تون رو خاموش کنه!"🙄 مامان با بی‌تفاوتی می‌گوید: "اِ؟"😐

۱. پشت تلفن بهش می‌گویم: "سلااام خاله! چه طوری؟ چه خبر؟ چه قدر بزرگ شدی. چرا نامه نمی‌نویسی؟" (کنایه از این که خیلی وقته ندیدمت). جواب می‌دهد: «خوبم خاله. شما چه طوری؟ چه قدر پیر شدی!!!»🤦‍♀️

می‌تواند که تو را سخت زمین‌گیر کند 

درد یک بغض اگر بین گلو گیر کند 

بالاخره بابا راضی شد و واکسن زد. بهش می‌گویم: "امروز هیچ کاری نکن. بعد از واکسن نباید کار سنگین انجام دهد. خطرناکه. تو برگه‌ی توصیه‌ها هم نوشته." می‌گوید: "حج رضا همون روز که واکسن زده بود یه عالمه کیسه‌های سنگین جابه‌جا کرد!" 🤦‍♀️🤷‍♀️😂😂😂

دانشجوی دانشگاه آزاد خوراسگان بودم! نمی‌دانم چه مقطعی. اتفاق‌هایی افتاد که باعث شد به کلاسم نرسم؛ نمی‌دانم چه اتفاق‌هایی. یعنی در خاطرم نیست. انگار جایی رفته بودم که تا برگردم دانشگاه دیر شده بود.

یک سال و یک هفته‌ی پیش، همه به آرتین گفتند: "این موتور رو از گوشه‌ی حیاط بردار ببر؛ مامان و آبجیت چشمشون بهش می‌افته اذیت می‌شن!" ما گفتیم: "نه اشکالی نداره. بذارید باشه."