There Is No End To My Childhood
آدم انقدر بیاید تحقیقات انجام دهد، اسمهای قشنگ و معمولی را پایین و بالا کند، سایت ثبت احوال را مورد بررسی قرار دهد و برای خودش یک اسم مجازی شیک انتخاب کند! بعد هر که می رسد طوری رفتار کند که انگار او پسر است و مجبور شود صفحه مستقل بگذارد و با استناد به گزارش ثبت احوال، بنویسد: "من پسر نیستم😒" آن وقت با یک فیلم، همه ی کاسه کوزه هایش را در هم بشکنند!😐
به قول دختر معمولی، این پست در زمانهای مختلف نوشته شده! 😊
۱. همین پنج دقیقه پیش (شنبه، ۱۳ مهر؛ ساعت ۱۴:۵۰) نزدیک کوچه ی خودت باش اینها، پسر ۲۷_۲۸ ساله ی موتوری، در حالی که چشم دوخته بود به چشمهای من و من هم چشم دوخته بودم به دستهای او، در ازای چند اسکناس ده هزار تومانی، دو بسته کوچک گذاشت توی دست یک پسر ۱۵_۱۶ ساله و یک پسر ۲۲_۲۳ساله! این جا ایران است! جمهوری "اسلامی" ایران... و لعنت به هر کس که گند زد به این عنوان و نفرین به هر کس که به هر شکل، در این همه فراگیر شدن و در دسترس بودن و خانمان برانداز شدن و نابودگر بودن آن بسته های کوچک، ذره ای سهم عامدانه دارد.😔
اصولا ما چنان خانواده ی فرهیخته ای هستیم که از زمانی که حتی اسم "روان شناسی" به گوشمان نخورده بود، در تربیتمان از اصول روانشناسی استفاده می شد و البته هنوز هم می شود!
دلم میخواست ایمانم اون قدر قوی بود که هیچ چیز و هیچ کس نمی تونست من رو بشکنه یا به هم بریزه. اما ایمان قوی، سرمایه ای می خواد که من ندارم و شاید برای به دست آوردن این سرمایه، دیگه دیر شده باشه.
این که حالم خوب است را از گلدانهایی که پشت پنجره اتاقم نشسته اند و مرا غرق لبخند و لذت می کنند می فهمم.
