رفتیم به اون خونه ای که کمتر از یک سال توش زندگی کرده بودیم و شروع همه غصه هامون از اونجا بود. خونه ای که من تنها چیزی که ازش دوست داشتم پنجره اتاق خودم بود که به حیاط باز میشد. پنجره ای که ارمین از سمت حیاط مینشست جلوش و ساعتها با هم حرف میزدیم.
بعد از شش سال رفتیم اونجا. شش سالی که اندازه شش قرن اتفاقات بد رو تجربه کرده بودیم. حالا دوباره اون خونه مال ما بود اما تو دیگه نبودی که از پشت پنجره ش باهام حرف بزنی. نبودی که از سمت کمدها بیای تو و اون مسخره بازی رو دربیاری که من از خنده روده بر میشدم. نبودی و هنوز تمام پوسترها و قابهایی که به در و دیوار اتاقت زده بودی اونجا بود. ما فقط چند ماه تو اون خونه زندگی کرده بودیم و بعد با یه قانون مسخره، خونمون رو ازمون گرفته بودن. حالا دوباره تونسته بودیم پسش بگیریم؛ با سختی زیاد. من که از اولم دوسش نداشتم. ولی حالا بدون تو، تحمل اون خونه سخت تر بود.
از لحظه اول ورودمون شروع کردم به خاطره بازی. اینجا این اتفاق افتاد، اونجا اون اتفاق افتاد. آرمین تو بیشتر خاطراتم بود. مامان گفت تو بیشتر از ۲_۳ ماه زندگی، از اینجا خاطره داری.
رفتم که چادرم رو بذارم تو اتاق. همونجا بغضم بی مقدمه شکست. خودم هم شکستم. تموم اون خونه بوی آرمین رو میداد. یه چیزهایی هم بود که نمیتونم اینجا بنویسم. اما اون خونه بوی بغض هم میداد. همونجا وسط اتاق، پشت به در وایسادم و یه عالمه گریه کردم. دوباره قلبم سنگین شدم.
مامان صدام کرد. اشکام رو پاک کردم و رفتم تو هال. گفتم کاش من نیومده بودم. به شدیدترین شکل ممکن میخواستم گریه نکنم ولی اشکام بی اختیار سرازیر شد. گفتم حس خوبی به اینجا ندارم. نمیتونم آروم بگیرم. خاطره های آرمین جلوی چشممه. مامان گفت پس تو خونه خودمون چطوری زندگی میکنی که ۲۱ سال با آرمین بودی؟ جوابی براش ندارم. ولی قلبم سنگین تر شد، دوباره یه حس دردناک پیچید توش و کتف و دست چپم رو هم درگیر کرد. بقیه دو ساعتی که تو اون خونه بودیم رو درد داشتم؛ نفس کشیدنم هم سخت شده بود.
من دیگه هیچ وقت پام رو توی اون خونه نمیذارم. دیگه هیچ وقت کنار اون پنجره نمیشینم. اون پنجره بدون آرمین، از قفس هم قفس تره...
+ شاید یه روز ماجرای اون خونه رو نوشتم...
- يكشنبه ۷ دی ۹۹ , ۰۰:۰۴
- ادامه مطلب
