کودکانه هایم تمامی ندارد

بنویس عزیز، تنها کاری که از دستم بر میاد خوندن و همدری با شماست...

از ته ته قلبم برات دعا کردم و می کنم...

وچه نعمت بزرگی هست این نوشتن
و تنها کاری که از دست عاجزم برمیاد خوندن و افسوس بزرگی هست بابت اون همه عشق خالصانه تون بهم دیگه
و تو چقدرررررر خوشبختی که چند سال چشیدی طعم ناب یه برادر مهربون را
شارمین عزیز من تسلیت گفتن بلد نیستم ولی خواهش کردن را بلدم یه جوری غصه بخور که اون یکسره دلواپس دل پر از غصه تو نباشه
برات بی نهایت صبر آرزو میکنم 

یکی از سختی‌های این دو ماه این بود که می‌دیدی کاری از دست برنمی‌یاد که بتونه (ولو اندک) مرهم و تسکینی باشه برای رنج بزرگی که یکی از بهترین دوستانت داره تحمل می‌کنه.

اما اینطور به خودم تلقین می‌کردم که همین نوشتن‌ها و برون‌ریزیِ درد به گذر از این شرایط کمک می‌کنه.

پس مسئله مهم تاثیر این نوشته‌ها رو شما و شرایط این روزهاتون هست و نه برداشت یا نوع انتظار خواننده‌های وبلاگ.

ناراحتم که کاری ازم برنمیاد برای آروم کردن دلتون، اگر نوشتن دلتون رو آروم میکنه، حتما بنویسید. نوشتن شما حتی تسکینیه برای ناتوانی ما برای آروم کردن شما.

ضمن اینکه خواننده وبلاگ خودش انتخاب کرده که اینجا رو بخونه. یه ستاره که روشن میشه، میشه روش کلیلک کرد و خوند یا ازش گذشت. پس با آسودگی بنویسید.

اگر نوشتن باعث تسکینه، بنویسید که آروم بشید. 

شاید خوندن این متن‌ها هم همدردی محسوب بشه. به هرحال خوندن و دعا برای آرامش‌ و صبر شما تنها کاریه که از ما برمیاد.

نوشتن از بهترین راه‌های آروم شدنه :)

هر کس هم این اختیار رو داره که بخونه یا نخونه

امیدوارم هرچه زودتر بهتر باشی...

همینا رو هم ننویسی که ما دق می کنیم از غصه تو دختر

فکر میکنی به ما ربطی نداره؟ فکر میکنی ما سوگوار نیستیم؟ شریک غمت نیستیم؟

ی عالمه روز خوندیمت و با شادیات شاد بودیم

مگه میشه با غمت غمگین نباشیم

همین که حست رو باهامون سهیم میشی  و اینجا رو انتخاب میکنی برای نوشتن بزرگ‌ترین لطف تو هست به ما ...

باور کن هر کی خوشش نیاد نمیاد بخونه .. مجبورش که نکردی عزیزم

حالا که اینقدر به نوشتن نیاز داری به ما فکر نکن. روزی که مادرم فوت کرد همین نوشتن باعث میشد کمی آروم بگیرم. هر چند منم مثل شما فکر میکردم مخاطبینم چه گناهی دارن که اون غمنامه ها رو بخونن؟ اما چاره ای نداشتم.

خانم شارمین عزیز سلام

اینجا خونه خودتونه و ماها که میخونیم مهمون.مطمئناا تصمیم گیرنده شمایین.پس هر کاری که ذره ای آرامتون میکنه انجام بدین...

ما بجز همدلی کاری ازمون ساخته نیست.

وقتی میشه حتی از دل اتفاقات ناخوشایند یه مطلبی رو یاد گرفت چرا نباید اینکارو بکنیم هم شما و هم ما شاید تجربه‌های متفاوتی تو زندگی داشتیم و خواهیم داشت ولی تجربه‌ی از دست دادن عزیزترین کس زندگیمون شاید کمتر تو زندگی اتفاق میوفته چرا یاد نگیریم چطور باهاش روبرو بشیم چطور مدیریتش کنیم یا چطور بپذیریمش

درسته پستهای این مدت تلخ بوده و ما هم همراه شما ناراحت شدیم ولی همین نوشتن باعث میشه پذیرفتن این غم برای شما راحتتر بشه و ما هم متوجه بشیم که این موقعیتها تو زندگی ناگزیر و ناگریزن

ایشالا حال دلتون خوب بشه

وقتی بخوام کسی بفهمه ناراحتم،تمام تلاشمو میکنم تا نشون بدم ناراحتم!شاید غمم کم نشه،ولی حرف هایی که تو مغزم رژه میرن کم میشن،و عمیقا بهتون حق میدم و حتی تشویق میکنم که بنویسید،تا هر زمانی که دلتون میخواد و خودتون حس میکنید تغییری ایجاد شده تو حالتون...

بنویس عزیزِ ما..

ان شاءالله زودتر آرام بشید...

مگه دعوتنامه فرستادی برامون؟ 

وبلاگ خودته عزیزم. هر کسی روشی برای سوگواری داره. عیبی نداره اگه حالت خوش نیست.