کودکانه هایم تمامی ندارد

این بار که پیجت را باز کردم، کسی دور و برم نبود تا وقتی با آخرین پستهایت به گریه می افتم، گوشی را از دستم بگیرد و از من بپرسد چه اصراری دارم که به خودم زجر بدهم! و من با اصرار و اهتمام تمام، به خودم زجر دادم و تک تک پستهایت را دوباره دیدم، دوباره خواندم و جهانم از گریه ات خیس باران شد... میدانی بیشترین زجر را کجا کشیدم؟ آنجا که نوشته بودی شبها با قهر نخوابید شاید صبح فردا یکی از شما از خواب بیدار نشوید! تو چرا این همه از "صبح از خواب بیدار نشدن" نوشته بودی؟! این عذابم میدهد... زجرم میدهد... دیوانه ام میکند... و تنها دلخوشی ام این است که آخرین شب زنده بودنت، برایم لبخند زدی... با محبت تمام نگاهم کردی و لبخند زدی... یک دلخوشی دیوانه کننده ی تلخ زجرآور...