There Is No End To My Childhood
اگر حق انتخاب داشتید:
از بین
دنیایی که سرشار از ترسهای ناشناخته، اندوه بی پایان و رنجی تصورناشدنی و در عین حال مملو از امید و انگیزه و تلاش برای رهایی است
و دنیایی که ترس و رنج کمتری دارد اما امید در آن رنگ باخته و به پایان رسیده و اندوهی بی پایان بر آن سایه انداخته است،
کدام را انتخاب میکردید؟
خانم شارمین سلام
نمیدونم پیام منو میخونید یا نه ..خیلی اتفاقی وبلاگتون روپیدا کردم و همه پستهاتون رو خوندم .اصلا نمیدونم همدردری چجوریه و یا چه حرفی ممکنه فقط کمی حالتون رو خوب کنه ولی فقط خدااا میدونه با خوندن پست هاتون چقدر گریه کردم.
منم 24اردیبهشت امسال خواهر زاده 18 ساله م رو از دست دادم و هر و لحظه و هر ساعت ک یادش میفتم میمیرم و زنده نمیشم. چون واقعا مثل پسرم بود. تو این 6 ماه هر روز میرم خونه خواهرم و ذره ذره آب شدنش رو میبینم. فقط زجر میکشم.
حرفایی ک میزنید خیلی شبیه حرفای آبجیمه. همیشه میرم پیشش درباره شما براش حرف میزنم.
نمیدونم چی بگم فقط میتونم بگم خدا رحمتش کنه و امیدوارم خدا یه مرهم بزاره رو دلتون.
امید چیه؟ یه سراب که هی میگه بیشتر تلاش کن و تندتر بدو!
من دیگه به هیچی امید ندارم. خیلی وقته. اگه امید واقعا وجود داشت بالاخره باید نتیجه تلاش هامون رو میدیدیم. به همین خاطر ترس و رنج کمتر رو تحمل میکنم.
سلااام
ببخشید یه نکته تکمیلی پس باید اضافه کنم
بله اگر اینجوری باشه به نظرم اون که ما توی واقعیت حق انتخاب نداریم درست باشه ولی اولویتمون اینه که هم امید باشه هم رنج نباشه اگر این امکان نباشه بله گزینه یک بهتره که رنج باشه ولی امید هم باشه اما خب گاهی اوقات نمیشه و باید گزینه دو را تجربه کنیم
به نظرم این وضعیت ها به خاطر عشق بوجود میاد، که تا هست آدم ترس و رنج داره ولی امید هم داره، ترس از دست دادنش و آسیب دیدنش و امید به کمال و بدست آوردنش اما اگر کاملا از دست بره، هیچی که هیچی، آدم نابود میشه
مثل رابطه نوزاد و شیرمادر
ولی خب همیشه امید هایی هست
قطعا دنیای اول بهتره هرچند اون امید واهی و الکی باشه
+متاسفانه ما داریم توو دنیای اول زندگی میکنیم بدون امیدی که توو دنیای دوم باشه
خب قضیه این هست که ما حق انتخاب نداریم!
گزینه اول مفهوم زندگی تو این دنیا هست.
گزینه دوم شاید تو یه دنیای دیگه معنی دار باشه ولی اینجا و تو این سیاره نه!
نمیدونم
آخه امیدها و ترس و رنج ها به هم وابسته اند انتخابش سخته .
اما اگر ممکن باشه به نظرم بدون ترس و رنج نیازی به امید نیست بستگی داره چه مصداقی توی ذهنمون باشه من مفهوم خالیش را در نظر گرفتم.
پی نوشت: خیلی غبطه میخورم به شما که میتونید درباره حس هاتون بنویسید حتی بهتر از قبل.
این شاید اثر سوگ باشه که آدم ها شیوه تعامل و بروز احساساتشون رهاتر میشه.
من با این که هنوز توی بیان ناراحتی و خوشحالی خیلی خوب نیستم اما بعد از یه تجربه ناراحت کننده ای نگاهم به بروز احساسات تغییر کرد.
خوب در اون صورت صد درصد گزینه اول
حتی با وجود امید کم هم زندگی خیلی خیلی سخت میشه
چه برسه به ناامیدی محض
دیوانه کننده س
یاد ۱۹۸۴ می آفتم من
و البته تجربه های تلخی که همیشه از یادآوری و گفتنشون فرار کردم
با این که نمی فهمم چطور اندوه بی پایان داره ولی مملو از امید و انگیزه س .. جدا از این اشکال من انتخابم اولی هست
الان ما تو ترکیب این شرایط زندگی می کنیم
یعنی هم رنج شدید و هم ناامیدی و دلسردی از تلاش برای تغییر
بنابراین از نظر من جفتش ایده آله
حالا ایده ال که نه
ولی خوب در مقایسه با شرایط موجود حداقل بهتره
وقتی امید داشتن رو کنار شرایط حال حاضر تو ذهنم قرار میگیره،اونقدر مضحک میاد به نظرم که اصلا بهش فکر نمیکنم...اعتقاد ندارم که ادم برای زندگی حتما به امید نیاز داره،میشه بدون امید هم سر کرد...
گزینه اول رو به خاطر امیدش نه ولی به خاطر ناشناخته بودن و شاید هیجانش بیشتر دوست دارم و احتمالا اگر حق انتخاب داشتم،انتخابم بود....با اینکه نبودن امید مشکل خاصی نیست برام،وبیشتر اون نداشتن ذوق و بی حسی اذیت کننده ای که تو گزینه دوم گریبان ادمو میگیره مشکلمه،و گزینه دوم انتخابم نیست،اما شرایطی هست که الان دارم...
سلام
انتخاب سختیه. اگه فقط این دو تاباشن من گزینه دوم رو انتخاب میکنم :(
سلام
در جائی که ترس و رنج کمتری وجود داره چرا باید امید از بین بره و اندوه بی پایان وجود داشته باشه؟
