کودکانه هایم تمامی ندارد

حتی حاضرم برگردم به اون لحظه ای که با جسم بی جونت حرف میزدم ولی دوباره ببینمت... میخوام ببینمت داداشی... نه توی خواب... خودت رو میخوام نه خیالت رو... میخوام صدای واقعیت رو بشنوم. میخوام بیای تو بگی سلام، خوبی آجی؟ میخوام از راه که میرسی بیای تو اتاقم و همون طور که باهام گپ میزنی و سر به سرم میذاری، هر چی خوراکی، هر جای اتاقم هست پیدا کنی و بخوری... میخوام اونجوری نگام کنی که نشون میدی چقدر به داشتنم دلگرمی... میخوام زنگ بزنی بگی آجی اگه کاری نداری بیام دنبالت بریم بیرون... میخوام با هم بریم بستنی شکلاتی یا پیتزا بخریم بشینیم کنار رودخونه و بخوریم. میخوام وقتی با خواهرزاده ها، جشن پتو بگیری و ازتون فیلم بگیرم... میخوام  صدام کنی و پستهای جالب اینستاگرام رو نشونم بدی... میخوام خونه باشی و اون قدر دم و دیقه سر هر موضوعی صدام کنی که از کار و زندگی بیفتم... میخوام به خاطرت مراجعهام رو کنسل کنم و با هم بریم دنبال کارهات... میخوام وقتی خوابیدی معصومیت چهره ت رو تماشا کنم.... میخوام وقتی دیر میکنی زنگت بزنم بگم چقدر نگرانتم، چقدر منتظرتم... حتی میخوام با هم بحث کنیم، دعوا کنیم، قهر کنیم و حتی وسط همون قهر هم، کمک حال هم باشیم... چرا ندارمت؟ چرا نمیتونم داشته باشمت؟! چرا نباید داشته باشمت؟ چرا جواب همه این چراها برمیگرده به اونی که همه دار و ندارم رو نذرش کردم تا تو رو ازم نگیره؟! چرا این همه بی رحم بود که گریه هام رو ندید... التماسم رو ندید... نشنید و ندید که به قرآن خودش قسمش دادم که تو رو ازم نگیره... چرا براش مهم نبود که تو رو از حضرت زهرا خواستم؟! چرا وقتی به خون دل زینب قسمش دادم که تو رو بهم برگردونه اهمیتی نداد؟! چرا بعد از همه اینها هنوز باید بهش تکیه کنم و اعتماد داشته باشم؟! چرا دنیاش رو روی سرم خراب کرد؟ چرا پشتم رو خالی کرد؟! مگه غزر اون کسی رو داشتم؟! مگه غیر اون به کسی رو زده بودم؟! با گرفتن تو از من،میخواست چیو بهم ثابت کنه؟! حقیر و ضعیف بودنم رو؟! من باورش نداشتم؟! من بهش نگفته بودم برای مراقبت از تو کم میارم و فقط امیدم به خودشه؟! من هزار بار تو رو به خودش نسپرده بودم؟! من هزار تا نذر و دعا برات نکرده بودم که سالم و خوشحال باشی؟! چرا همه چیزو خراب کرد؟!