من در زندگی ام سه تا خدا داشته ام:
اولی در آسمان زندگی میکرد و اگر بچه خوبی بودم و نماز میخواندم و به دیگران خوبی میکردم دوستم داشت اما اگر بچه بدی بودم به سختی عذابم میکرد. خدایی بود که دوست داشت نمازهای واجب و مستحبی زیادی بخوانی، قرآن حفظ کنی، شبهای قدر به زور خودت را بیدار نگه داری، دروغ نگویی و همه اش حواست جمع باشد که نکند کاری کنی که مستحق عذاب شوی...
دومی بی نهایت مهربان و لطیف بود و آدمها را، هر چه که بودند، بی اندازه دوست داشت و آماده بود که لحظه به لحظه با معجزه هایی که برایم نازل میکند، کمکم کند، مرا در سخت ترین شرایط رها نمیکرد، بهم آرامش میداد، هر لحظه مراقبم بود و خود به خود همه چیز را طوری پیش میبرد که به نفع من باشد و با الهامات و امدادهای غیبی مرا در مسیر رشد و موفقیت و آرامشی مثال زدنی پیش میبرد... این خدا شبیه همان چیزی بود که ابن سینا میگوید همه اش عشق است و جهان و آدمهایش را از شدت عشق و از نور عشق آفریده است و قشنگ میشد سرت را روی پایش بگذاری و به خوابی عمیق و آرام فرو بروی...
سومی قادر متعالی بود که بر جهان، با حکمت و قدرت و عدالتش سروری میکرد و حرف، حرف خودش بود و میگفت باید کلی زجر بکشی تا روحت صیقل بخورد و لایق من بشوی. باید برای این که چیزی را به تو بدهم که دادنش برای من از آب خوردن هم ساده تر است، کلی نذر و نیاز و عجز و لابه کنی تا بعد من ببینم دادن آن چیز به صلاحت هست یا نه و آن وقت یک فکری برایت بکنم. خدای بدی نبود فقط کمی دور بود؛ مثل خدای قبلی، خودمانی نبود؛ الرحم الراحمین بودنش شده بود قادر متعادل بودن. اما باز به فکرت بود...
امروز، ۳۳ روز است با خدای جدیدی آشنا شده ام... خدایی که بود و نبود آدمها و کیفیت زندگیشان برایش فرقی ندارد و با بی خیالی تمام به عجز و لابه هایت نگاه میکند بعد میزند زیر همه دلخوشیهایت و بلند میشود و میرود. خدای بی تفاوتی که آدمها هیچ مفهومی برایش ندارند و آنها را در معادلات پیچیده دنیایی بی رحم رها کرده است و اگر گاهی به آنها سری بزند، فقط برای ابتلا و امتحان و بلا و شکنجه است و خب خداست و کسی حق ندارد به او بگوید بالای چشمت ابرو است چون ضررش را خودش میبیند! خدایی که باید تک تک دستوراتش را اجرا کنی؛ حتی با دلسردی کامل. ولی او نیم نگاهی هم به تو نیندازد و اصلا برایش فرقی نکند که هستی یا نه. دستوراتش را اجرا میکنی یا نه، نظرت در مورد دنیایش چیست و آیا چیزی هست که نیاز داشته باشی در آن بهت کمک کند؟
در برابر این خدای آخری، فقط بغض کرده ام و سکوت. و میدانم هیچ وقت جلو نمی آید تا از دلم دربیاورد! اما باز هم نمیتوانم از او دلخور نباشم؛ هر چند در ذهنم چیزی از خدا بودنش کم نشده است...
- دوشنبه ۲۸ مهر ۹۹ , ۰۱:۱۰
