کودکانه هایم تمامی ندارد

وقتی خاطراتت زنده میشوند میرسم به ته جنون... ذهنم از تو پر میشود... خودم را در اتاقم حبس میکنم و با عکسهایت که در و دیوار را پر کرده است حرف میزنم... سر خاکت بلند بلند گریه میکنم و حتی گاهی جیغ میکشم... سمت چپ سینه ام سنگین میشود و در سمت چپ بدنم احساس کرخی میکنم... دم و دقیقه استاتوسها و استوریهای تلخ میگذارم... آلبومهایت را زیر و رو میکنم و اصلا انگار از این که خودم را با خیال تو شکنجه کنم لذت میبرم....

اما همین که این شکنجه به اوج خودش میرسد و حس میکنم آتشی که به جانم افتاده است دارد همه وجودم را میسوزاند، ناگهان تو بار و بندیل خاطراتت را جمع میکنی و با همه خاطرات روشنی که در ذهنم بودند به ناکجاآباد میروی... آن وقت من در سکوت فرو میروم... حواسم به تو نیست... اصلا به عکسهایت نگاه نمیکنم... دلم نمیخواهد سر خاکت بروم... توی ذهنم باهات حرف نمیزنم... اما کارهای عجیب دیگری میکنم که ظاهرا مربوط به تو نیست... غذا نمیخورم و در عوض کشوی میزم در کلینیک پر از هله هوله هایی است که نسبت به آنها به شدت ولع دارم.... شبها تا دیروقت خوابم نمیبرد.... خوابهای آشفته میبینم... شدیدا وقت تلف میکنم... حتی گاهی زمانی طولانی فقط یک گوشه می نشینم و به هیچ چیز و هیچ کس فکر نمیکنم... با کسی حرف نمیزنم... وقتی کسی از تو حرف میزند، حوصله شنیدنش را ندارم... وقتی کسی تسلیت میکند، حس نمیکنم مخاطبش منم و موضوعش تویی...

بعد ناگهان یک جرقه، تو را برمیگرداند؛ مثل امشب که از داخل مغازه ی کنار شیرینی فروشی، صدای همان آهنگ تلخی را شنیدم که با آن برای رفتنت کلیپ ساخته بودم... همزمان به شیرینیهای تر توی مغازه نگاه کردم و یک آن بغض گلویم را گرفت که تو چقدر از این شیرینیها دوست داشتی و حالا یک هفته است یک جعبه شیرینی تر، تقریبا دست نخورده در یخچال مانده است... به خودم گفتم: کاش آن روزهای آخر برایت کاری کرده بودم که یک عالم خوشحال شده بودی... چرا خوشحالت نکرده بودم؟! از آن خوشحالیهایی که اشک توی چشمهایت جمع میشود!... چرا برایت کاری نکرده بودم؟ چرا آنقدر که باید، خواهر خوبی نبودم؟! وسط خیابان گریه ام گرفته بود... تو برگشته بودی... با خاطراتی که عذابم میدادند...