There Is No End To My Childhood
گاهی فکر میکنم خوش به حال آدمهای همیشه رسمی و جدی و خشک که هیچ وقت کسی از آنها انتظار لبخند و مهربانی و پرانرژی بودن ندارد و میتوانند غمهایشان را پشت چهره همیشه سردشان مخفی کنند و مجبور نیستند با دلی اندوهگین، لبخند بزنند و به زور، حوصله به خرج دهند تا کسی نفهمد چه آشوبی در آنهاست...
+ شاعر عنوان: سهراب
سلام به نظر من ایجور آدما رو هیشکی دوست نداره .اتفاقا برعکس دوست دارن اوناهم لبخند بزنن .اینجور آدما تو دل هیشکی جا نداره.
حقیقتش همیشه همینه
همیشه اونی میخوایم که نیستیم
شاید اگه راضی باشیم
یک چیزی کم باشه
اینجوری نگو شارمین
یوقتایی همون خوشرویی و انرژی و لبخند الکی و زورکی باعث میشه مغزت هم گول بخوره و حالت ی ذره هم که شده بهتر بشه
هرچند قبول دارم بعضی وقتا سرکوب غم میتونه خیلی تبعات بدی داشته باشه من نمونه شدیدشو موقع فوت مادرم تجربه کردم
شما که همه چیز رو میگید از یه سنی به بعد خیلی شدنی نیست!
فکر کنم از بس این جمله را برای بچه ها و خانواده هاشون گفتید تا بیان برای درمان باورتون شده :))
یه مدیری داشتیم تو دوران هنرستان هیچ کس لبخندش رو ندیده بود اتفاقا یه روز تو سوپرمارکت بودم دیدمش باهم سلام احوال پرسی کردیم از بس خشک بود اونجا هم بعد اونهمه سال جرات نکردم بپرسم چرا هیچوقت نمیخنده
البته مهربون بود ولی اونم خاص بود مهربونیش
فکر میکنم اشخاصی که زیاد با جامعه در تعاملن،حتی اگه خانواده هم کاملا درکشون کنن و یا سنگ صبورشون بشن یا هرچی،موقعی که با مردم عادی در ارتباطن نمیشه اون مود واقعیشون رو نشون بدن...در هرصورت پیش چند نفر باید نقش بازی کرد!!...حتی اون سرد و خشک ها:-/
ولی حقیقتا یکی از سخت ترین کارها اینه که وقتی خودت حالت گرفته ست،به فکر انتظارات بقیه از خودت باشی...سوپرهیروهای روحی هستن اونایی که از پسش برمیاد!
باشد که درونتون از تنهایی دربیاد:-)
میخوام یه کم کلمه بازی کنم شما به متخصص بودن خودتون ببخشید و نخندید و بدانید بافتن بر جوانان عیب نیست بسا یافتن ها که از دل بافتن ها سر برآوردند :
اطرافیان خب اطرافیانِ "ما" هستند، میتونیم انتخابشون کنیم و تغییر توشون ایحاد کنیم و به سبک ها مختلف باهاشون تعامل کنیم. اینجا یه درون فکنی و برون فکنی وجود داره که ما به خاطر کسب امنیت توی محیط خاصمون یه قالبی برای خودمون تعریف میکنیم و بعد روابطمون را توی همون قالب میریزیم. البته اینم باز به خاطر محیطه که به ما چه انعکاسی از خودمون بده ولی ما باید سعی کنیم بریم دنبال تجربه های تعاملی جدید
و یک جایی یکهو کلپس collapse (ببخشید نمیدونم فارسیشو) میکنن
و نمیکشن ... و چقدر اذیت کننده ست
😐خب سر نزنید
این پستم داره برعکس حکایت ماهارو میگه که همیشه میخندیم ینی مجبوریم بخندیم تا همرو راضی نگه داریم و بعد یه مدتی این به وظیفه ما تبدیل میشه.
خب باید حتما یا رسمی باشه یا پر انرژی؟ حالت سوم ممکن نیست یعنی یه موقع پر انرژی یه موقع ناراحت البته به شرطی که شخص و اطرافیانش طوری باشند که در هر دو حالت بقیه درکش کنند و دوستش بدارند
همونام یه جور دیگه تنهان
انقدر همه فکرمیکنن کلا قیافشون این مدلیه متوجه غم وناراحتیت نمیشن !
یا راحت ناراحتت میکنن.
