سومین پنج شنبه ای که عزادار بودیم از راه رسید. از ابتدای هفته، بعد از ده روز، به کار برگشته بودم؛ سیاهپوش و کم حوصله. مجبور بودم شبها تا دیروقت کلینیک بمانم؛ با خستگی زیاد. با همه دلتنگیهایم، تمام آن هفته، نتوانسته بودم سر مزار بروم یا به زن دایی و پسرها سری بزنم و این مرا بیشتر به هم میریخت.
بعد، اتفاق بدی افتاد که در نوع خودش لنگه نداشت و آشوبی تازه در من آفرید.
صبح پنج شنبه، با بی انگیزه ترین حالت ممکن چشمهایم را باز کردم و در پاسخ مامان، که پرسیده بود: "چرا چهره ت اینجوریه؟ اول صبحی شبیه افسرده هایی." توی دلم گفتم: "کاش دیگه بیدار نمیشدم!"
تا ظهر قلبم آن قدر سنگینی میکرد که انگار یک تکه سنگ بزرگ است؛ کتفم، دستم و کم کم تمام سمت چپ بدنم درد میکرد و سنگین شده بود و گاهی نفس کم می آوردم. گریه هم می آمد و می رفت!
دوباره با خدا درافتادم! اما نه مثل همه وقتهایی که کلی توی دلم بهش غر میزدم یا بلند بلند در موردش غرولند میکردم. فقط یک جمله از ذهنم گذشت که: چقدر از خدا خوشم نمی آید! و رد شدم.
عصر پنج شنبه، خدا کسانی را سر راهم گذاشت که آیه های مسلمش برای من بودند! مردی که همسن بودیم و دچار عقب ماندگی ذهنی شدید و مشکلات جسمی بود و اصلا تکلم نداشت و زنی که شانزده سال بود که تقریبا به تنهایی با مساله ای دست و پنجه نرم میکرد که من و خانواده ام به تعداد یک سوم این سالها، داشتیم آن را در ابعاد خیلی کوچکتر (ولی به هر حال طاقت فرسا) تجربه میکردیم و در کنار این دو، پیرزنی فرتوت و زجر کشیده، که مادرشان بود.
اگر اینها نشانه نبودند، پس چه بودند؟ گریه ام گرفته بود.
بعد از کلینیک، یکراست رفتم مزار و رسیده و نرسیده نشستم به اشک ریختن؛ جوری که انگار برای اولین بار، بر سر خاکش نشسته ام.
گریه کردم برای رفتنش و همه این پانزده روزی که فقط در خواب دیده بودیمش...
برای دلتنگیهایی که گاه و بیگاه چنگ میزد تا گلویم را بدرد...
برای اتفاق تلخ هفته ای که پشت سر گذاشته بودم...
و برای هشداری که خدا همان روز به من داده بود...
- يكشنبه ۲۲ تیر ۹۹ , ۱۴:۲۲
- ادامه مطلب
