این که حالم خوب است را از گلدانهایی که پشت پنجره اتاقم نشسته اند و مرا غرق لبخند و لذت می کنند می فهمم.
از هفته ای دو روز، با ذوق و شوق تمام، باشگاه رفتنم، آن هم ایروبیک، آن هم بعد از این همه سال که از اولین تصمیمم برای ثبت نام در باشگاه می گذرد.
از وفاداری ام به عهدی که سال گذشته، در شلوغ ترین روزهای پاییزی ام با خودم بستم و بر اساس آن، با رد بعضی از کلاسهای پیشنهادی دانشگاه، چشم بستم روی پول بیشتر و در عوض به خودم اجازه نفس کشیدن دادم!
از گذرم از کفش پاشنه بلند گران قیمتی که بعد از یک عالم گشتن، خریده بودمش و بازگشتم به کفش اسپورت رنگ روشن و شلوار جین حتی گاهی برای دانشگاه!
از مانتوهای گل گلی جلو باز و روسری های رنگی رنگی که در کلینیک می پوشم و با بچه هایی که برای درمان می آیند کل ساختمان را روی سرم میگذارم و آن قدر با هم ورجه وورجه و جیغ و ویغ می کنیم که بعد از رفتن هر مراجع، حس میکنم سه تا مراجع دیده ام!
از چند روز در هفته ای که از تدریس در کلاسهای لبریز از دانشجوهای دهه هفتادی و دهه هشتادی سرشار از عشق و لذت می شوم.
از وقتی که برای پیج عمومی (کاری)ام گذاشتم و ظرف مدت کوتاهی، فالورها را به حدود سه برابر افزایش دادم و به قول همکار گذشته ام، ترکاندم!
از خودکارهای رنگارنگی که یک روز بدون هیچ برنامه قبلی، وارد لوازم التحریر فروشی شدم و آنها را خریدم.
از اتاقی که مدتی است اصلا و ابدا به هم ریخته نمی شود، در حالی که همیشه وقتی ذهنم آشفته یا سرم شلوغ باشد، این اتاق می تواند با تفاوت فاحش و حفظ برتری خود، با به هم ریختگی (و البته نه کثیفی) خوابگاه پسران رقابت کند!
از جلسات مشاوره گروهی که هر هفته، هر چند در سکوت مطلق، ولی به هر حال شرکت میکنم.
همه ی اینها، به من میگوید که حالم خوب است... اما هیچ کس و هیچ چیز برای توجیه حفره ی عمیقی که درون خودم احساس می کنم حرفی نمی زند!
+ در سکوت، اما با عشق، می خوانمتان. 😍
++ باز هم کامنتها بدون تایید نمایش داده می شود. در اولین فرصت، پاسخ مینویسم.
+++ دلم "دوستت دارم." میخواهد؛ این که من بگویمش! به کسانی که دور و برم هستند و از همه دوست داشتنهایم باخبرند. اما واژه هایش فقط در خلوت به زبانم می آید. به شدت دوستشان دارم و به شدت از گفتنش به خودشان می پرهیزم. کلماتم به لبخندهایی تبدیل می شود که تحویلشان می دهم!
- يكشنبه ۵ آبان ۹۸ , ۱۹:۲۰
- ادامه مطلب
