۱. بعضی آدمها، طوری رفتار می کنند که حس می کنی هیچ گره شخصیتی در وجودشان نیست و اگر بخواهیم با چشمهای فروید نگاه کنیم، انگار که در پنج سال اول زندگیشان، هیچ گونه سرکوبی و سانسور و مسائل مربوطه را تجربه نکرده اند و الان کاملا راحت و سالم هستند. نه هرگز در لحنشان، طعنه و تحقیر و طلبکاری و سرزنش هست، نه به کسی با سوء ظن و بدبینی نگاه می کنند، نه وارد بحثهای بی سر و ته می شوند، نه به این و آن گیر می دهند و نه قضاوت نادرست دارند. آزاد و رها هستند و در عین حال، محکم و قاطع. انگار که هیچ کس و هیچ چیز نمی تواند آنها را برآشوبد یا دستخوش طوفان وحشی هیجانات کند یا باعث شود از حریم اعتدال خارج شوند. همیشه با احترامی دلچسب برخورد می کنند و حتی وقتی دارند با تو مخالفت می کنند یا حرفی می زنند که باب میلت نیست، طوری هستند که حس می کنی کنارت ایستاده اند (و حتی بغلت کرده اند) نه این که رو به رویت ایستاده اند و توی صورتت می زنند. چقدر دلم می خواهد بلد بودم از این نوع آدمها باشم. 😖
۲. یک سری چیزها هست که بیشتر آدمهای دور و برم (و به احتمال زیاد، اکثر شماها) آن را کاملا بدیهی و مسلم می دانند (و میدانید) و کاملا به آن معتقدند. اما من این چیزها را اصلا نمی فهمم. مثلا نمی فهمم چرا معتقدند آدم باید حتما عشق را تجربه کند، حتی اگر تجربه ای تلخ، شکننده، آزاردهنده و منتهی به شکست باشد. یا نمی فهمم چرا به دنیا آوردن بچه، بدون اجازه گرفتن از خودش! را، جنایت می دانند ولی به دنیا نیاوردن او، باز هم بدون اجازه گرفتن از خودش را، نه. یا این که وقتی میخواهند به بی توجهی نسبت به یک چیز مهم اعتراض کنند، توجه به چیز مهم دیگر را زیر سوال می برند. یا این که در تحلیل مشکلات مختلف و بی شمار جامعه، نقش مردم را صفر و نقش حکومت و عوامل حکومتی را به توان بی نهایت می دانند و معتقدند هر خطا و نامردی و بدی که مردم به هم می کنند، فقط و فقط واکنشی اجتناب ناپذیر به ظلم و بی کفایتی دستگاه حاکم و شرایط سخت اجتماعی و اقتصادی است. یا این که در محکوم کردن دیگران (قشری خاص، مثلا مردها یا چادریها یا...) جمعی بدون استثنا می بندند و بدون این که تک تک یا دست کم مشت نمونه ی خرواری از آن قشر را از نزدیک دیده باشند، برای همگی حکم کلی نقض ناپذیر صادر می کنند. یا این که عقیده دارند دوستی معمولی بین دختر و پسر شدنی است و همیشه هم معمولی می ماند (یادم باشد کلیپ دیدنی دو گزارش فارسی و انگلیسی در این زمینه را آپلود کنم). یا فکر می کنند برای ازدواج، حتما باید اول عاشق شد یا این که امکان ندارد ازدواج سنتی به بن بست نخورد. یا معتقدند هر کسی (مخصوصا پسرها) اول باید تا می توانند جوانی کنند (و منظورشان از جوانی کردن، هوسرانی است) تا چشم و دلشان سیر شود و بتوانند بعد از ازدواج به زندگیشان پایبند بمانند یا این که تجربه دوستیهای مختلف با جنس مخالف، باعث کسب شناختی می شود که بعدا به استحکام زندگی زناشویی کمک می کند و کسی که با هیچکس از جنس مخالف، وارد رابطه دوستانه یا عاشقانه یا... نشده باشد، در زندگی مشترک دچار مشکل می شود یا این که... باز هم بگویم یا این که همین الانش هم مدتها است دارید یک وری نگاهم می کنید و قیافه تان چیزی شبیه این شده است: 😒 و با خودتان می گویید کی به این دکتری داده است؟!😂
۳. برای اولین بار در عمرم، دارم یواشکی مقدمات انجام کاری را فراهم می کنم که اگرچه کار بدی نیست (و حتی شاید بشود گفت کار خوب و عاقلانه ای است) هرگز باورم نمی شد انجامش بدهم و فعلا هیچ کس هم خبر ندارد؛ حتی یک نفر. و تا جایی که بشود نخواهم گذاشت تا زمانی که به نتیجه برسد، کسی از آن باخبر شود.
۴. یالوم به وجود سه نوع تنهایی در آدمها اعتقاد دارد: تنهایی به معنی بی کس و کار بودن و دوست و رفیق و آشنا و خانواده و حامی نداشتن؛ تنهایی به معنی فراموشی خود و خواسته ها و نیازها و استعدادها؛ و تنهایی وجودی: چیزی که در ساختار وجودی انسانها سرشته شده و حتی با وجود بهترین خانواده و دوست و... از بین نمی رود و همیشه ای فاصله ای بین تو و دیگران، تو و دنیایی که نسبت به تو بی تفاوت است ایجاد می کند. من این تنهایی نوع سوم را (که همان تنهایی اگزیستانسیالیستی است) لحظه به لحظه با گوشت و پوست و خونم احساس می کنم. ما آدمها، زیادی تنها هستیم و خدای یکتا، این تنهایی مان در جمع را بی اندازه دوست دارد!
۵. کاش یک روز، نجنگیدن و پذیرفتن را یاد بگیرم.
+ شاعر عنوان: سهراب سپهری
- يكشنبه ۷ مهر ۹۸ , ۱۸:۵۶
- ادامه مطلب
