اولین محرمهایی که به یاد می آورم، محرمهای حسینیه ی عربها بود! عربها، ایرانیهایی بودند که بخشی از زندگی خود را در عراق گذرانده بودند و در شبهای محرم، حسینیه ی نیمسازشان، حسابی شلوغ می شد؛ آن قدر که حتی در حیاط و کوچه هم می نشستند و عزاداریها با چه شور و حالی برگزار می شد.
شبهایی را به خاطر می آورم که آن قدر کوچک بودم که بدون روسری، با بچه ها، در مسیر کوچکی که در حیاط خالی می ماند تا محل رفت و آمد مردم باشد بازی می کردم و از سراشیبی ورودی حسینیه بالا و پایین می دویدم. هر بار تعداد بچه ها زیاد می شد، حاج عباس، پیرمرد بداخلاق متصدی حسینیه، با چوبی در دست ظاهر می شد و آن وقت در یک چشم به هم زدن دیگر هیچ بچه ای در محوطه نبود! خدا بیامرز با هیچ بچه ای شوخی نداشت و همه ما مثل چی از او می ترسیدیم. (در سالهای بعد، تنها کسی که نه تنها با دیدن حاج عباس فرار نکرد، بلکه ایستاد و چوبش را گرفت و باعث شد که او خنده اش بگیرد و گاهی با یک تکه چوب به حسینیه می رفت تا به تقلید از حاج عباس دنبال بچه ها و حتی خود حاجی بدود پسر بچه ۳_۴ ساله ای بود به اسم مصی... داداش کوچولوی شارمین!😂).
بزرگتر که شدم و گرگم به هوا بازی کردن با بچه هایی که نمی شناختم از سرم افتاد، حسینیه شد پاتوق دیدن دوستان مدرسه و البته بیش از همه هدی، دختر خاله ام. یادم هست وقتی روضه می خواندند، من و هدی دلمان میخواست مثل بزرگترها گریه کنیم ولی اصلا گریه مان نمی آمد. چادرهای گل گلیمان را می کشیدیم روی صورت و با آب دهان یا لیوان آبی که از قبل تهیه و زیر چادرمان مخفی کرده بودیم برای خودمان رد اشک می گذاشتیم!😂
اولین اشک واقعی که در عزاداری محرم ریختم را یادم هست. نوجوان بودم و با روضه رقیه، بی اختیار اشکم سرازیر شد.😭
بعدها به مرور زمان، ساخت حسینیه را کامل و آن را تبدیل به مسجد کردند. اما روضه های محرم و صفرش همچنان برقرار بود و صبحهای زود هم زیارت عاشورا می خواندند که خیلی می چسبید.
اما من کم کم از فضای حسینیه و مسجد و روضه و مراسم زیارت عاشورا فاصله گرفتم. چرا؟ چون کتاب می خواندم، فکر می کردم و در عاشورا غرق می شدم تا بفهمم واقعا چه اتفاقی افتاده است و هر چه بیشتر می خواندم و بیشتر فکر می کردم، بیشتر به این نتیجه می رسیدم که بخشی از مداحیها و سخنرانی ها نمی تواند حقیقت داشته باشد.
حماسه حسینی (شهید مطهری) و حسین وارث آدم (دکتر شریعتی) دو تا از بهترین کتابهایی بود که دنیای ذهنم را روشن کرد و به من نگاه تازه ای داد. هر بار از روضه برمی گشتیم کلی غر می زدم که: "مامان دیدی فلان حرف رو زد؟ خیلی مسخره بود. آخه مگه میشه این جوری باشه." و... مامان حرفهایم را یا قبول داشت یا اگر هم نداشت نمی توانست قانعم کند و کم کم به این نتیجه گهربار رسید که: "اصلا لازم نکرده تو بیای روضه. حس معنوی منو هم از بین می بری!"😂
کم کم روضه رفتنم محدود شد به شبهای عاشورا (که آن هم همین یکی دو سال پیش، دخترخاله های گرامی گفتند تو فقط می آیی ما را به حرف میگیری و شب عاشورایی کلی میخندیم و از طرف آنها هم طرد شدم😅) و گاهی خانه فامیل. اما همیشه برای خودم گلچین روضه هایی را که دوست داشتم و به نظرم مشکلی نداشت را گوش می کردم و عزاداری خودم را داشتم.
تا این که رسیدیم به اسفند ۱۳۸۸ و آن سفر جادویی اتفاق افتاد: عراق... نجف... سامرا... کربلا... و بین الحرمین. نقطه عطف مهم زندگی اعتقادی من! شاید یک روز در مورد لحظه های ناب این سفر نوشتم. اما چیزی که در این جا می خواهم بگویم این است که حسینی که من در کربلا زیارت کردم، با حسین روضه های خوب و بدی که شنیده بودم، با حسین توی ذهنم، با حسین کتابهایی که می خواندم زمین تا آسمان فرق داشت و این فرق را فقط می شد حس کرد... همین! حسی عجیب، قدرتمند و غیرقابل توصیف.
همین قدر بگویم که وقتی به ایران برگشتم، دیگر هرگز نتوانستم بنشینم به روضه ای گوش دهم که در آن از تلخی های کربلا می گویند و عظمت حسین زیر دست و پای چهار تا جانور شکسته می شود. عظمت حسینی که من رو در رو دیده بودم، چیزی نبود که با این حرفها از بین برود و من بنشینم و برای زجرهای خودش و خانواده اش اشک بریزم.
نه این که رنجهایش برایم تلخ نباشد که اگر نبود، دست کم یک بار جرات می کردم که راهم به سمت قتلگاه کج شود، نه این که هر بار مسیری را به سمت ضریحش انتخاب کنم که حتی از دور، چشمم به قتلگاه نیفتد.
همچنان با روضه هایش اشک ریختم، اما نه اشکی که از دلی برآمده باشد که برای مظلومیت حسین سوخته است! همه "یا حسین مظلوم"ها را از دلم پاک شد و جایش را به "یا حسین شهید"، "یا سید الشهدا" داد. من گریه می کردم برای عظمتی که درک نشد، گنجی که به دست جهالتهای کودکانه افتاد و خورشیدی که هنوز، پس از این همه سال که از غروبش می گذرد داغ و پرنور می تابد و آن وقت ما هنوز برای تشنگی و خون به زمین ریخته اشک می ریزیم.
آن حرارتی که حسین در دلها ایجاد می کند، دروغ نیست. اگر کسی حرارتش را حس نکرد، قصه باران و ظرفهای وارونه است.
+ اگر یادتان بود و باران گرفت... دعایی برای بیابان کنید🌹
- يكشنبه ۱۷ شهریور ۹۸ , ۲۱:۵۷
- ادامه مطلب
