تاریخ اولین وبلاگ من برمیگردد به سال ۱۳۸۵، زمانی که دانشجوی لیسانس بودم و اولین کارگاه شعر خارج از دانشگاه را با سرپرستی مهدی جهاندار، شاعر معروف اصفهانی، تجربه می کردم.
کارگاه شعرمان، یک وبلاگ در بلاگفا داشت که هر هفته شعرهایی که در کارگاه خوانده بودیم در آن ثبت می شد و بعضی از اعضا، یک وبلاگ شخصی هم برای ثبت سایر اشعار خودشان داشتند.
من هم تحت تاثیر همین جو، اولین وبلاگم را در بلاگفا به دنیا آوردم! و با عنایت خاصی که به سهراب سپهری داشتم، اسمش را گذاشتم: "راز گل سرخ".
تنها خوانندگان این وبلاگ بچه های کارگاه بودند و تنها محتویاتش شعرهای خودم.
کمتر از یک سال "راز گل سرخ" را داشتم. بعد دیگر کارگاه هم نرفتم و به دلیل ورود به کانون پرورش فکری در سمت مربی ادبی و نوشتن مداوم متنها و شعرهای سفارشی و استقبال زیاد همکاران از آن، چشمه ذوقم خشکید و دیگر برای دل خودم شعر نگفتم.
"راز گل سرخ" تبدیل به یک وبلاگ متروکه شد و کم کم، نه تنها یوزرنیم و پسورد، که حتی آدرسش را هم به فراموشی سپردم و چند سال بعد، هر چه گشتم، هیچ نشانی از آن پیدا نکردم.
خلاصه این که چند سالی را بدون وبلاگ سپری کردم تا این که سال ۱۳۸۹ بود به گمانم که در یک سفر کاری به ارومیه، با یکی از همکارها که مربی سیار روستایی کانون بود آشنا شدم و وبلاگش را، که پر بود از عکسها و یادداشتهای مربوط به فعالیتهای کانونی اش، دیدم و دوباره هوس وبلاگنویسی به سرم زد.
دومین وبلاگم، با نام "تندیس باران" در بلاگفا به دنیا آمد و به شعرها و داستانهای بچه های کلاس ادبی اختصاص داشت و باعث آشنایی ام با برخی از شاعران معروف و غیرمعروف کودک و دوستی با مربی ادبیهای استانهای دیگر شد و از این جهت تجربه خوبی بود.
اما گاهی وقتها هم کامنتهایی از طرف بلاگرهایی داشتم که وبلاگشان شخصی بود و من دلم نمیخواست فضای تندیس باران، که در واقع یک وبلاگ کاری محسوب می شد شخصی شود.
اینجا بود که "کودکانه هایم تمامی ندارد" برای اولین بار به بلاگفا قدم گذاشت و به حیات خود ادامه داد.
این یکی از بهترین و دلچسب ترین دوره های وبلاگنویسی ام بود. من در اولین کودکانه هایم خود خود خودم بودم. با اسم و فامیل واقعی می نوشتم و کاملا شاد و رها و بدون خودسانسوری، خود واقعی ام را به نمایش می گذاشتم. جوری که بیشتر یک دختر نوجوان خوش و خرم به نظر می رسیدم تا یک دختر بیست و چند ساله ی دانشجوی کارشناسی ارشد! کامنتدانی وبم پر بود از شوخی و خنده. چند تا از دوستان وبلاگی خیلی خوب و ماندگارم، هدیه همان وب هستند.
بعد از بحران غیرقابل بخشش بلاگفا، مثل خیلی دیگر از بلاگفاییها، به بیان مهاجرت کردم.
از آنجایی که در وب قبلی، چند آشنا مرا یواشکی می خواندند (البته آشناهای زیادی مرا آشکارا میخواندند و از نظر من مشکلی نبود)، این بار تصمیم گرفتم بی نام و نشان بنویسم. اما از هر چه می گذشتم از اسم وبم نمی توانستم بگذرم و مدتی بعد هم تصمیم گرفتم شارمین امیریان باشم و همچنان هستم!
همزمان با کودکانه هایم، چند وب موقت هم زدم:
_ وب "هنوز در سفرم" که سالهای اول دکتری جو گیر شدم و آن را برای فعالیتهای علمی زدم و چند ماه بعد با یکی دو پست، حذفش کردم.
_ وبی که اسم و آدرسش یادم نیست و یک ترمی که مشاور دانشجویان دانشگاه پیام نور بودم، برای اهداف مشاوره ای داشتمش و حتی یادم نمی آید حذفش کردم یا نه.
_ وب روزنوشت اتفاقات مربوط به دفاع تز که رمزی بود و بعد از دفاع، چند نفری از دوستان آن را خواندند و من با ذخیره نوشته ها در جای دیگر، حذفش کردم.
_ وب یواشکی با نام "یک نفر به اسم من" که در آن چند ماهی که در شروع سال ۹۷ در کودکانه هایم نمی نوشتم، آنجا بودم و بی نام و نشان، روزی چند پست کوتاه چند خطی می گذاشتم و کامنتدانی هم بعد از یکی دو روز بسته میشد. در این وب، بی قید و شرط و بی دغدغه نوشتن را تجربه کردم. ولی بعد دوباره دلم برایتان تنگ شد و برگشتم همینجا و آن وب هم همین طوری ماند به امان خدا!
همین!
+ با الهام از پست بانوچه
++ لازم است یادآوری کنم چه قدر بدم می آید از این که برای پستی که رمزش را گرفته اید چیزی ننویسید؟!
- شنبه ۱۶ شهریور ۹۸ , ۱۸:۲۸
- ادامه مطلب
