کودکانه هایم تمامی ندارد

به سال 1397 که فکر می کنم، به نظرم می رسد روزهایی که پشت سر گذاشته ام خیلی بیشتر از 365 تا بوده است! مگر می شود این همه ماجرا و تغییر فقط در 365 روز اتفاق افتاده باشد؟! بعضی از خاطرات این سال، آن قدر برایم دور و دست نیافتنی هستند که هی از خودم می پرسم مطمئنی 97 بوده است و نه سال(های) قبل از آن؟

1. در یک نگاه کلی، 97 شکر خدا برای من سال خوبی بود (البته در زندگی فردی و صرفه نظر از اوضاع و احوال داغان کشور). تجربه های کاری بسیار متنوعی داشتم. همکاری با موسسه های فرهنگی- هنری، دانشگاهها، کلینیکها، ارگانهای دولتی و مهدکودکهای مختلف، برگزاری سخنرانیها، جلسه ها و کارگاههای آموزشی نسبتا زیاد، آشنایی با آدمهای متفاوت، یادگیری مهارتها و مطالب گسترده و متنوع، انجام کارهای خودجوش مختلف و حتی تلاش برای راه انداختن یک کار جدید که در نهایت به خاطر اوضاع اقتصادی نابسامان مملکت، مجبور شدم آن را نیمه کاره رها کنم... اما در عوض، پیشنهادهای شغلی خوبی داشتم و خوشبختانه آن قدر خوب پیش رفت، که به راحتی می توانستم خیلی از پیشنهادها را رد کنم و از نظر مالی هم به نسبت سالهای دیگر برایم بهتر بود.

2. در این سال، شکلهای مختلفی از سفر به استانهای مختلف را تجربه کردم: با خانواده، با فامیل، با دوست، با دانشگاه (بدون دوستان) و حتی کاملا تنها. اولین بار بود که تنهایی سفر می رفتم و اگرچه به هدفی که از این سفر داشتم نرسیدم، به چشم یک تجربه از آن لذت بردم. در دو سفر، مقصدم تهران بود. اولی نمایشگاه کتاب و دومی با هدفی که نتیجه آن در سال جدید معلوم خواهد شد و من به شدت به آن امیدوارم. 

3. در این سال، توانستم با بسیاری از هیجانات و باورهای منفی ام کنار بیایم:

اول) دیگر هیچ خبری از خشمی که نسبت به مدیر سابق و آدمهای مربوط به آن دوران داشتم نبود و مثل گذشته دلم نمی خواست هر موفقیتی که بدون رد پای او به دست می آورم را توی چشمش فرو کنم (اصلا در موفقیتهایم یادم به او نبود) و حتی در آخرین برخوردمان متوجه شدم که چه قدر نسبت به او بی تفاوت و کرخم!

دوم) با خدا کنار آمدم! آن قدر فراز و نشیب پیش پایم گذاشت، آن قدر مرا دور خودم چرخاند، آن قدر مرا از اوج تاریکی به دل روشنایی و از دل روشنایی به نهایت تاریکی کشاند، آن قدر امیدهای پررنگم را کاملا محو کرد، آن قدر برنامه ریزیهایم را به هم زد، آن قدر از راه بی گمان برایم لبخند و شادی فرستاد، آن قدر تلاشهایم را در هم شکست و به سکوتها و رضایتهایم پاداش داد که بالاخره تمام قد در مقابلش خم شدم و با همه وجودم زمزمه کردم که: «اگه دنیا بخواد و تو بگی نه/ نخواد و تو بگی آره، تمومه/ همین که اول و آخر تو هستی/ به محتاج تو محتاجی حرومه».

سوم) یک حس نصفه نیمه را هم تجربه کردم که البته در تعداد کمی از روزهای سال وجود داشت و محدود می شد به نهایتا تا دو سه روز بعد از هر بار دیدنش! روز چهارم اصلا یادم نبود چنین فردی وجود خارجی دارد! بعد هم، همین چند روز پیش، به طور ناگهانی تصمیم گرفتم حتی در حد همان چند روز در سال هم حس نداشته باشم و دیگر ندارم! به همین سادگی به همین یخ کردگی! =)

4. تغییرات خوبی در من شکل گرفت و البته هنوز جای کار دارد. یکی از این تغییرات که در شش ماهه دوم سال آن را در خودم کشف کردم و از وجودش به شدت لذت بردم این بود که قبلا وقتی حس می کردم کسی یا کسانی حس خوبی به من ندارند یا جوری در مورد من فکر می کنند که در واقع آن جور نیستم، ناراحت می شدم و در لاک خودم فرو می رفتم و حتی طوری رفتار می کردم که تصورات غیرواقعی آنها تایید شود. اما حالا دیگر این طور نیستم. اولا که حتی وقتی حس می کنم یک فرد یا گروه از من خوششان نمی آید واقعا برایم اهمیتی ندارد (نمی گویم «هیچ» اهمیتی ندارد، ولی زیاد هم ناراحتم نمی کند) و دوما به این توانایی رسیده ام که همان طور که هستم رفتار کنم نه این که خودم را از نگاه دیگران ببینم و آن طور که آنها تصور می کنند هستم باشم. مثلا گاهی این تجربه را داشته ام که کسانی که تیپ متفاوتی از من دارند، در برخوردهای اول زیاد یا اصلا تحویلم نمی گیرند. قبلا در چنین شرایطی سکوت می کردم و خودم را کنار می کشیدم. الان بی توجه به رفتار آنها، با اعتماد به نفس کامل، وارد تعامل می شوم و در همان حدی که خودم مایلم (نه کمتر و نه بیشتر) ارتباط برقرار می کنم. نتیجه خیلی خوب است. فهمیدم من فقط وقتی می توانم از طرف دیگران به همان شکلی که هستم مورد پذیرش قرار بگیرم و دوست داشته شوم که در قدم اول خودم خودم را پذیرفته باشم و دوست بدارم. کلا از رشد اعتماد به نفس و جرات ورزی در خودم بسیار راضی ام و البته می دانم که هنوز هم باید مسیر طولانی یی را بپیمایم تا بشوم آنچه باید!

5. و در این سال، در همین روزها، یک اتفاق خیلی قشنگ در جریان است که امیدوارم برای همیشه مستدام باشد؛ چیزی که سالها است من و خانواده ام را به شدت درگیر خود کرده و همه اشکها و دعاهایمان روی آن متمرکز شده است. اگر موقع تحویل سال، یادتان به من افتاد و خواستید برایم دعا کنید، از خدا بخواهید این اتفاق خوب به طور مستمر و با کیفیت بالا ادامه پیدا کند، خودش متوجه می شود! =)

حرف آخر:

آرزو می کنم سال جدید برای همه، به ویژه مردم سرزمینم، خانواده ام، دوستان دیده و ندیده ام، آشناها، فامیل، دانشجوهایم، بچه ها و هر کس به هر شکلی حقی به گردنم دارد، سالی پر از عشق، آرامش، آگاهی و امنیت جسمی، روانی، اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و... باشد؛ سالی که «حق» به جایگاه اصلی اش برسد...

دوستان قدیمی و جدیدم! دوستتان دارم و برای تک تکتان یک دنیا عشق می فرستم...