وقتی زن با افسردگی وحشتناکِ بعد از اولین زایمانش دست و پنجه نرم میکرد، شوهرش عاشق دختری ۱۷ ساله شد! با هم دوست شده بودند و به دخترک گفته بود زنم مریض است و همین روزها طلاقش می‌دهم. دخترک به وعده‌های مرد دل بسته بود. اما هیچ وقت چیزی که می‌خواست نشد.
در همان روزهای عشق و عاشقی، مادر مرد، به دخترک گفته بود تو اگر شوهر می‌خواهی بیا خودم مورد مناسبی برایت معرفی می‌کنم و تو دست از سر زندگی پسرم بردار. دخترک اما عاشق بود یا دست کم این طور وانمود میکرد.
مدتی بعد، در میان همه‌ی اشک‌ها و مخالفت‌ها عقد کردند. اما مرد، همسر اولش را طلاق نداد. همان اوایل ازدوجشان، دخترک سراغ مادرشوهر رفته و پرسیده بود کیسی که گفتید هنوز هست؟! مادرشوهر گفته بود حالا دیگر خیلی دیر است!
به هر حال، دخترک (که پیش از آن هم یک بار طعم طلاق را چشیده بود) خیلی تلاش کرد تا خانواده شوهر او را در جمع خودشان بپذیرند و موفق هم شد.
خیلی زود هر دو زن باردار شدند. زن اول بچه دومش را به دنیا آورد و زن دوم، بچه‌ی اولش را. اما زندگی هم‌چنان روی خوشش را به هیچ کدام نشان نمی‌داد.
مرد بیکار بود یا به ندرت کار میکرد. معتاد شد. دیگر نتوانست زن‌ها را در دو خانه‌ی جداگانه نگه دارد. وسعش نمی‌رسید. خانه‌ای کوچک با دو اتاق، یک هال، یک اشپزخانه و حیاطی کوچک، در شهری دورافتاده خرید. حالا هر زن یک اتاق کوچک برای خودش و بچه(هایش) داشت و زندگی سخت‌تر شده بود. اما همین زندگی سخت، سالیان سال ادامه داشت و جالب این که هر دو زن ماندند.
زن دوم بعد از این که پای خودش را به خانواده شوهر باز کرد، سعی کرد با خانواده زن اول هم ارتباط بگیرد. اگر زن اول خانواده‌اش را دعوت میکرد، زن دوم از اول تا آخر مهمانی در اتاق می‌ماند و همه سعیش را میکرد تا با آن‌ها گپ بزند.
همیشه از زن اول می‌خواست او را با خودش به مهمانی‌ها و عروسی‌های فامیلی‌شان ببرد. هر جا خانواده و فامیل زن اول را می‌دید، با وجود رفتار سرد آن‌ها، کلی تحویلشان می‌گرفت و مخصوصاً برایش مهم بود که جلوی دیگران با آن‌ها گرم بگیرد یا وانمود کند که رابطه‌اش با هوو و بچه‌هایش عالی است؛ در حالی که واقعیت این نبود. آن‌ها همیشه جر و بحث و دعوا داشتند.
خانواده زن اول از او خوششان نمی‌آمد. دوست نداشتند آن‌قدر خودش را به آن‌ها نزدیک کند و وانمود کند صلح و صفا و صمیمیت بینشان برقرار است. ولی حفظ ظاهر می‌کردند و چیزی نمی‌گفتند.
هفته پیش، وقتی زن اول در آشپزخانه مشغول بود و زن دوم در حال بافتنی بافتن، با عروسش (که یک هفته‌ی دیگر بچه‌ای به دنیا می‌آورد) حرف می‌زد، ناگهان جمله‌اش ناتمام ماند و میل‌های بافتنی از دستش افتاد!
زن بیچاره، به همین راحتی، در سن ۴۲ سالگی بر اثر سکته قلبی از دنیا رفت!
برایش مراسمی نگرفتند. این طور به نظر می‌آمد که خانواده‌اش تمایلی به این کار ندارند. حرف‌هایشان شبیه بهانه بود. زن جوانی مرده بود و هیچ کس حاضر نبود وقت بگذارد تا در مراسمش شرکت کند، حتی مادرش. هر کس رفته بود پی کار خودش (فقط امروز مراسم هفتمین روز را برگزار کردند).
و من تمام این یک هفته، به این فکر کردم که حالا می‌فهمم چرا دختری ۱۷ ساله باید با یک تجربه طلاق، فریفته مردی ۸_۲۷ ساله و متاهل که یک بچه کوچک هم دارد بشود و چرا باید آن همه تلاش بکند تا خانواده هوو تحویلش بگیرند و جای خودش را بین آن‌ها باز کند.
دختری که خانواده رهایش کرده بود که برای دومین بار، انتخاب اشتباهی بکند و مجبور باشد سر اشتباهش بماند و در خانواده‌ای دیگر، که دشمنش هستند، دنبال دوست و همراه و به دست آوردن محبت و توجه باشد...
بعد از همه نفرت‌هایم، برای اولین بار دلم برای آن زن سوخت...
- پنجشنبه ۲۶ اسفند ۰۰ , ۲۳:۳۲
- ادامه مطلب
