به روان‌شناسم گفتم که چه‌قدر مقاومت و انکارم زیاد شده است و طوری زندگی میکنم که انگار اصلاً آرمینی وجود نداشته که با رفتنش، مرا در این حد آزرده باشد. روان‌شناسم گفت که این هفته حتما حتما باید بروم مزار. دو سه ماهی بود که نرفته بودم. گفت برو ولی کنارش نمان. مثل یکی از ده‌ها قبر دیگری که فاتحه می‌خوانی و رد می‌شوی، عبور کن.
رفتم ولی نتوانستم توصیه‌اش را اجرا کنم. نشستم و بلند بلند گریه کردم. انگار تازه فهمیده‌ام چه شده است. به هم ریختم. حتی جمعه‌ی فوق‌العاده‌ای که در کویر گذراندم، چیزی را عوض نکرد. خوب نیستم...
- شنبه ۱۳ آذر ۰۰ , ۱۳:۵۶
