اون زمانی که سطح جرات‌ورزی و اعتماد به نفس من خیلی پایین بود و خوش‌بینی و اعتمادم به آدم‌های اطرافم خیلی زیاد، یه نفر بود که خیلی خیلی بهش ارادت داشتم. یعنی یه چیزی میگم یه چیزی می‌شنوید! این آدم برای من خدای روی زمین بود. اگه می‌گفت ماست سیاهه من می‌گفتم حتماً یه چیزی می‌دونه که می‌گه. به شدت شیفته دانش و شخصیت و اخلاق و رفتار و منشش بودم. همه هم می‌دونستن. اصلاً من با این آدم معروف شده بودم و همه جا اسمم کنارش بود.
وقتی ضعف‌هام رو برطرف کردم و وقتی اون آدم هم تغییر رویه داد و یه رابطه سلطه‌گرانه بینمون برقرار شد، به کلی گذاشتمش کنار. شاید هم بهتره بگم همدیگه رو گذاشتیم کنار. چون اونم همون آدم خوش‌بین و بله-چشم‌گو و مطیع رو می‌خواست که من دیگه نبودم. یه عالمه بحث کردیم و تموم شد. تا یه مدت هم من سعی کردم همه موفقیتهایی که بدون اون به دست می‌آوردم رو تو چشم و چارش کنم تا ببینه بود و نبودش تاثیر خاصی تو زندگی من نداره! بعدها بی‌خیال شدم و واقعاً برام تموم شد.
یه مدت هم دوباره پیشنهاد پروژه‌های جدید از طرف خودش یا واسطه‌هاش داشتم ولی قاطعانه رد کردم و اون آدم به فراموشی سپرده شد. اخیراً ولی دلم براش تنگ شده بود الکی! و این برای خودم هم خنده‌دار بود! ولی شده بود دیگه. چند باری گفتم پیام بدم احوالپرسی کنم ولی نکردم. حالا امشب یه موردی پیش اومد که باید یه سری چیز از اون فرد می‌گرفتم و بهش تو واتساپ پیام دادم. چون اصلاً دلم نمی‌خواست زنگ بزنم. اونم جوابم رو مثل همیشه داد؛ انگار نه انگار که چند ساله ارتباطمون کن‌فیکون شده.
حالا چی باعث شد که این پست رو بنویسم؟! حس عجیبی که موقع انتخاب کلمات و جملاتم داشتم! حس این که چه قدر دارم متفاوت از قبل با اون فرد برخورد میکنم. این که داشتم تلاش می‌کردم نه از سر عادت گذشته، ردپایی از اون همه ارادت و اطاعت تو کلامم باشه نه قاطعیتم به بی‌ادبی تبدیل بشه و در عین حال یه حس دوستانه عمومی هم تو نوشته‌م به چشم بخوره. دوستانه عمومی که میگم منظورم اینه که معلوم باشه من مشکل خاصی باهاش ندارم و به عنوان یه انسان و یه آشنای قدیمی براش ارزش و احترام قائلم ولی کشته و مرده‌ش هم نیستم!
و بعد وسط این تلاش، تغییر بزرگی که خودش رو نشون داده بود، احساس خاصی بهم داد. نه تنها ادبیات من در حرف زدن با دیگران عوض شده، بلکه احساسات و نگرشم هم عوض شده و بیخود و بی‌جهت بابت درخواستم شرمنده نیستم و حس نمی‌کنم منتی سرمه. احترام بیش از حد نمی‌ذارم ولی محترمانه برخورد میکنم. از نه شنیدن یا مخالفت کردن و پافشاری روی حرفم یا توضیح بیشتر خواستن یا بیان صریح این که منظورم به اشتباه درک شده اجتناب نمی‌کنم. انگار من تغییرات دلچسب این سال‌ها رو در همین چت کوتاه چند دیقه پیش، به طور زنده و عملی دیدم و کیف کردم! :)
- جمعه ۲۳ مهر ۰۰ , ۲۰:۱۸
- ادامه مطلب
