درست همان روزهایی که مرا از هجوم سایه‌ی سرد و تاریکش می‌ترساندند، انتخابش کردم. وقتی دست همدلی به سمتم دراز کردند تا مرا از چنگال شوم و بی‌رحمش بیرون بکشند، داشتم از بودنش لذت می‌بردم.
هم‌نشینی شیرینی بود با همه‌ی رنج‌هایی که چون محصول انتخاب بودند، به من احساس قدرتمندی می‌بخشیدند؛ رنج شیرین! رنجی که آزارم نمی‌داد؛ نه از آن جهت که به آن عادت کرده بودم که به این دلیل که مسوولیت انتخابم را می‌پذیرفتم و می‌دانستم به قول سارتر، آدمی محصول گزینش‌های خویش است و ناگزیر از آن!
می‌دانستم نیرویی جادویی در من نیست که مرا بر جهان بیرون مسلط سازد تا هر آنچه را دوست می‌دارم با همان کیفیتی که خواهانم به دست آورم. حتی فتح دنیای آشنای درونم نیز ناممکن بود. و من پذیرفتم که باید تاوان محدودیت‌های غیرمنتظره‌ام را، که در جایی خارج از اراده‌ام رقم خورده بود، با تاکید بر نیروی اراده‌ام بدهم!
و اراده کردم برای دستیابی به آنچه حفره‌های عمیق روحم را پر می‌کند، از چیزهایی بگذرم و ترس‌هایی را برگزینم؛ در آغوش ترس‌ها به خلسه رفتم؛ دست در دستشان رقصیدم. و دیگران چنان با نگاه‌های لرزان مرا پاییدند که گویا سرنوشت محتوم هر رقصی، فروریختن است!
فروریختن؟! شاید! من در آغوش آن ترس موهوم فرونریختم. اما همیشه در پس همه‌ی رقص‌های دیوانه‌وارمان، موسیقی غم‌انگیزی را می‌شنیدم که ملال‌آور و سرزنش‌بار نبود. تنها غمی نرم و نازک داشت که در برابر ریتم تند رقصمان هیچ انگاشته می‌شد!
انتخاب یعنی این؛ غوطه خوردن در شادی‌های دلپذیر با تکه‌های بزرگ و کوچک غمی که چیزی جز بودن در آن نیست و چون محصول ناگزیر پیوند "جبری کوچک" و "انتخابی بزرگ" است، می‌شود با بودن در کنارش، به فراتر از آن دست یافت...
- شنبه ۳۰ مرداد ۰۰ , ۱۲:۵۷
- ادامه مطلب
