کودکانه هایم تمامی ندارد

رفتیم به اون خونه ای که کمتر از یک سال توش زندگی کرده بودیم و شروع همه غصه هامون از اونجا بود. خونه ای که من تنها چیزی که ازش دوست داشتم پنجره اتاق خودم بود که به حیاط باز میشد. پنجره ای که ارمین از سمت حیاط مینشست جلوش و ساعتها با هم حرف میزدیم. 

آدم یک وقتهایی دلش برای چیزهایی تنگ میشود که تا پیش از آن، اتفاقات روزمره و معمولی زندگی اش بوده اند. مثلا همین دیشب، وقتی از جلوی شیرینی سرا رد میشدم، دلم رفت برای این که بروم داخل و یک جعبه شیرینی تر بخرم به نیت آرمین که خیلی دوست دارد. بعد فکر کردم: یا از سوپرمارکت سر خیابان، پفک و چیپس بخرم یا از کافه آن طرف، فالوده بستنی بگیرم.