سه ماه پیش، وقتی بدترین روزهای زندگی‌ام را می‌گذراندم و با افسردگی، اضطراب، سوگ، دلتنگی مفرط و احساس ناامیدی، پوچی و رهاشدگی دست و پنجه نرم می‌کردم، یک روز، ناخودآگاه گوشی را برداشتم و در واتساپ پیامی فرستادم. مخاطبم فردی بود که سالها بود به قدرت روحش ایمان داشتم. و باید بگویم خدا قدرت و مهربانی‌اش را در دستهای او گذاشت تا مرا از آن روزهای سرد و تلخ و تاریک و ترسناک نجات دهد.
نمیخواهم راز این نجات‌یافتگی را فاش کنم... نمیگویم حالا دیگر هیچ چیز از آن روزها در من نمانده است.... قبول دارم که هنوز نتوانسته‌ام به آغوش پرمهر خدا برگردم... می‌دانم هنوز ظرف وجودم خالی است و مسیری طولانی در پیش رو دارم تا خودم را، دنیایم را، زندگی‌ام را پیدا کنم و با خدای خیلی خاص و جدیدم ارتباط برقرار کنم و هنوز منتظرم... ولی همین که از آن روزهای ترسناک عبور کرده‌ام، خوب است؛ روزهایی که آن قدر سیاه بودند که حالا، حتی جرات نمی‌کنم برگردم و نوشته‌های مربوط به آنها را بخوانم...
همین چند روز پیش، داشتم با کسی که خدا قدرت و مهربانی‌اش را در دستهای او گذاشته بود تا مرا به کشف معجزه در دنیایم برساند، حرف می‌زدم. بهتر است اسمش را بگذارم مشاور معنوی‌ام و البته این اسم، نه معادل مشاور مذهبی است و نه به فردی روحانی (به معنی مصطلح در جامعه) اشاره دارد؛ فقط بهترین واژه است برای توصیف کسی که معنای زندگی را به من برگرداند.
داشتم می‌گفتم؛ همین چند روز پیش، با مشاور معنوی‌ام حرف زدم. و راستش را بخواهید یکی از جملاتش چنان به دلم نشست، که شد علت نوشتن این پست. قرار بود در این پست فقط بنویسم او به من گفت: برادرت جایی نرفته است. فقط تا 26 شهریور 1399، ارتباطتان با هم، ارتباط جسمی بود و از این تاریخ به بعد، شده است ارتباط روحی. همین! حالا تو باید به روحت رسیدگی کنی تا بتوانی با روح رها و بی‌نهایت او، بهتر و راحت‌تر ارتباط برقرار کنی...
- جمعه ۱ اسفند ۹۹ , ۱۲:۵۹
- ادامه مطلب
