دقیقا یک هفته بعد از نوشتن پست جیغ، یک شب با مامان و بابا، در ساحل زیبای زاینده رود، نزدیک آب نشسته و جایتان خالی بساط شام را پهن کرده بودیم تا به قدر غایت! از مواهب الهی لذت ببریم!
تازه اولین لقمه را گرفته بودم و هنوز حتی دستم را به طرف دهانم نبرده بودم که بابا در حالی که نگاهش از کنار من رد می شد، با آرامشی مثال زدنی گفت: «گربه رو.»
همه اتفاقهای بعدی در کمتر از ده ثانیه اتفاق افتاد:
رد نگاه بابا را گرفتم و به گربه ی سیاه چاق زشتی رسیدم که در فاصله کمتر از نیم متر از من ایستاده و با آن چشمهای زرد براق چندشناک به سفره زل زده است.
دو متر از جایم بالا پریدم و همزمان چنان جیغ بنفشی کشیدم که گربه بخت برگشته هم چهار متر بالا پرید. بعد هر دو، در دو جهت مخالف شروع به دویدن کردیم: من پشت بابا پناه گرفتم و گربه زیر ماشین بابا.
و همه اینها، با صدای خنده خانواده هایی که دور و برمان نشسته و شاهده ماجرا بودند همراه بود! خودمان هم کلی خندیدیم و مامان گفت: «چند سالی بود دیگه به این بلندی جیغ نمی زدیا»!...
حالا خودمانیم! بیایید اعتراف کنید کار کدامتان بود که چشمم زدید؟ قول می دهم کاریتان نداشته باشم. فقط یک سیب زمینی رنده می کنم می دهم بگذارید روی چشمهای قشنگتان😂
