کودکانه هایم تمامی ندارد

۱. احساس دلمردگی، با همه احساسات دیگر فرق میکند؛ دلمردگی نه افسردگی است نه غم، نه خشم، نه ناامیدی، نه ترس، نه آن تمایل شدید به فریاد زدن و... فقط دلمردگی است...

۲. از گروه خانوادگی لفت دادم. به آنها نگفتم چقدر گروهمان بوی مرگ میدهد. خودشان میدانند. فقط گفتم بی حوصله ام و گروه را ترک کردم. حوصله هیچ کدامشان را ندارم. حوصله خودشان را که هر لحظه ممکن است بی دلیل اما برای همیشه بروند. حوصله پروفایلها و استوریهای غمگینشان را که بویی جز مرگ و غم ندارد. دلم میخواهد همه شان را بلاک کنم! :(

۳. احمقانه است اما با خودم فکر کردم اگر فرد دیگری بمیرد، توان سوگواری ندارم. فقط در اتاقم دراز میکشم و به سقف خیره میشوم.

۴. از همه گروههای دیگر هم خارج شدم. به همه شان کوتاه و مختصر گفتم که هوای حوصله ام ابری است. رفیق جان پیام فرستاد. از عصر جوابش را نداده بودم. این بار جواب دادم. گفتم که میخواهم تنها باشم... حتی حوصله تسلیت شنیدن و همدردیها را هم ندارم. همه جملات تسلیت و همه جوابهایی که میشود به آن داد، سوهان روحم شده اند.

۵. فکر کردم با تماشای انیمیشن خوب میشوم. کورالین انیمیشن تخیلی ترسناکی بود که به چشم من ترسناکتر از چیزی که هست آمد. از دیدنش پشیمان شدم. به خودم گفتم با این اعصاب ضعیف، وقت خوبی برای دیدن چیزهای ترسناک نبود. با خودم گفتم چنین چیزهایی را فقط باید با آرمین دید که در طی انیمیشن و حتی تا چند روز بعد از آن، آن قدر مسخره بازی دربیاورد که چیزی که میبینی بیشتر به طنز تبدیل شود تا ترسناک. اگر آرمین بود نترسیده بودم. بعد فکر غم انگیزتری به سراغم آمد: اگر آرمین بود این همه به هم نریخته بودم که برای آرام شدنم به انیمیشن پناه ببرم.

۶. انگار همه چیز در سکوت فرو رفته است. دیگر خبری از آن دلداری دادنها و در آغوش گرفتنها نیست. همه در سکوت به هم نگاه میکنیم و شاید یک فکر مشترک داریم: آیا مرگ به پایان رسیده است؟ همه جملاتی که پیش از این به هم میگفتیم بی اعتبار شده است؛ حتی جملات اعتراضی من! دیگر اینجا چیزی جز سکوت مرگبار نیست.

۷. حافظ میگوید دائما یکسان نباشد حال دوران غم نخور. اما انگار این شعر برای ما نیست. ما دائما داریم یک چیز را تجربه میکنیم: مرگ!

۸. این که موقع دلمردگی، همچنان خودآگاهی بالایی داشته باشی، نقطه قوت نیست، نقطه اوج درد است!

۹. دلم میخواد بیشتر بنویسم اما دیگه واژه ای ندارم...