هندزفری در گوشم بود که حس کردم صدای زنگ در را شنیدم. هندزفری را بیرون آوردم و گوش دادم. صدایی نبود. میدانید اولین فکری که به ذهنم رسید چه بود؟ این که بروم گوشی ام را چک کنم شاید آرمین پشت در است و مثل همه وقتهای دیگری که کلیدش را جا گذاشته بود و شب میرسید، زنگ زده باشد به گوشی من که بگوید: آجی نخوابیده بودی که! بیا در رو وا کن من پشت درم. زنگ نزدم گفتم یه وقت مامان و بابا زود خوابیده باشن اذیت نشن." و بعد بابت این که آرمین نبود، بغض کردم...
+ میدانی داداش جان؟ مشکل من با رفتن نیست؛ با نبودنت است...رفتن را میشود با برگشتن درست کرد اما نبودنت چاره ای ندارد جز دلتنگی و اشک که آن هم عین بیچارگی است... میبینی؟ من هنوز منتظر برگشتنت هستم و تو هنوز روی نبودنت اصرار داری... چقدر دلم میخواهد بغلت کنم...
- سه شنبه ۷ بهمن ۹۹ , ۲۲:۴۲
