سلام. دیگر پستهای غمگین نمیگذارم (البته احتمالا :) ) اما امروز دلم میخواهد از قشنگیهایِ بودن برادرم بنویسم؛ چیزهایی که هنوز هم از او با آنها یاد میشود. برای راحتی کار، اسم برادرم را میگذارم آرمین، تا با شارمین ست باشد! :)
1. از بچگی شعر میگفت! اولین شعرش را 3 سالگی گفت! عروسی خاله عفت بود. نمیدانم شما با شعرخوانیها و کل کلهای شب عروسی و پاتختی اصفهانیها چقدر آشنا هستید. ما از چند هفته قبل از عروسی، هر روز دور هم جمع میشدیم و بساط پایکوبی داشتیم و لا به لایش شعرهای خنده دار پاتختی و عروسی را هم میخواندیم. یکی از شعرها این بود: عروس بیشین رو ساعت/ از فردا صبح اطاعت... آرمین این شعر را شنیده بود. بعد یک بار دیدیم دارد با صدای بلند میخواند: «خارسو بیشین رو ساعت/ کمدا بنداز رو عفت»!!!!! :)))) (خارسو= مادرشوهر، کمدا: کمد را) این اولین شعرش بود با راعایت کامل وزن و قافیه!
2. تازه زبان باز کرده بود و این طوری صلوات می فرستاد: (با صدای خیلی بلند جیغ مانند): هُمَ، صَیِ اَیا... مُح، مَمَد... و آیِ مُح، مَمَد (با تاکید شدید روی ح)
3. پنج ساله بود. مامان گفت فلانی (یکی از همسایه ها) بچه دار شده است. آرمین گفت: «پس کی باردار بود که ما نفهمیدیم!» :/ :)))
4. جایی که ما زندگی میکنیم، یک جورهایی محله فامیلیمان است. یعنی اکثر فامیلهای نزدیک، دور و برمان هستند. به خاطر همین، آرمین کوچک که بود، گاهی یک دفعه غیبش میزد و ما باید سراغش را از تک تک فامیلهای وابسته میگرفتیم. یک بار مامان در خانه را قفل کرد. آرمین رفت یک چوب بزرگ جور کرد و با استفاده از آن، در را از قسمت بالا باز کرد. بعد هم آمد توی اتاق و نشست پای تلویزیون و اصلا توی کوچه نرفت. گفت فقط میخواستم ببینید اگه بخوام در رو باز کنم میتونم!
5. پنج ساله بود. با اصرار نشسته بود پشت نیسانی که برای بردن محصولات کشاورزی پدربزرگ سر زمین رفته بود. بین راه، شاخه درخت بهش خورده بود و از ماشین افتاده بود پایین. سرش ورم کرده بود. اما اصلا گریه نمیکرد. ما همه حسابی ناراحت و نگران بودیم. مامان با رنگ پریده و نگرانی زیاد بهش گفت: «آخه میری پیشت نیسان میشینی که چی؟ اگه طوریت شده بود من چی کار میکردم؟» آرمین خیلی بی خیال و حق به جانب گفت: «هیچی! تازه میرفتم تو بهشت!» (حدود یک سال قبلش، پدربزرگ پدری ام فوت کرده بود و ما برایش گفته بودیم که هر کس میمیرد به بهشت میرود).
6. دو ساله بود. جز من و او کسی در خانه نبود. داشتم نماز میخواندم. او هم چند تا گیره لباس پیدا کرده بود باهاشان بازی میکرد. یک دفعه آمد طرفم و دستش را نشانم داد. یکی از گیره ها گوشه دست کوچولویش را گاز گرفته بود و هنوز به دستش آویزان بود. اصلا گریه نکرد. فقط با صورت در هم، به من نشان داد تا برایش باز کنم! یک بار هم دستش کمی خون آمده بود. فقط نشان میداد و میگفت: اینا! اصلا اهل کولی بازی نبود. حتی برای واکسنهای نوزادی اش هم زیاد گریه نمیکرد.
7. برای گردش بیرون رفته بودیم. کل خانواده یک جا مستقر شدند و من و نوشین و آرمین، تصمیم گرفتیم برویم یک دوری بزنیم. آرمین 3-4 ساله بود. در همان حوالی یک نمایشگاه کتاب پیدا کردیم و شروع کردیم کتابها را زیر و رو کنیم. آرمین هم با ما مشغول شد! کمی بعد، کتاب «گربه من نازنازیه» را از روی میز برداشت و گفت: «آجی من اینو میخوام.» بهش گفتم: «آجی من که کیفم رو نیاوردم. باید بریم از بابا پول بگیریم بیایم بخریم.» هنوز حرف من تمام نشده، دیدم کتاب در دست، مثل جت در رفت! هر چه قدر هم صدایش میزدم انگار نه انگار. فروشنده زد زیر خنده. من ماندم و نوشین رفت دنبالش. حدود ده دقیقه بعد، آرمین و نوشین، با پول کتاب برگشتند! نوشین میگفت آرمین تا خود محل اسکان خانواده، دویده و همین که رسیده، به بابا گفته این کتاب رو خریدم پولش رو بده برم بهش بدم! :))) اتفاقا چقدر هم این کتاب را دوست داشت و فکر میکنم فقط من بالای صد بار برایش خوانده باشم. دیشب، هوس کرده بودم برای یک بچه کتاب بخوانم! کتابهای آرمین را از کمدش بیرون آوردم و برای سارا خواندم. نوشین «گربه من نازنازیه» را یادگاری برداشت. :)
ادامه دارد...
لطفا براش فاتحه بخونید.
- دوشنبه ۱۰ آذر ۹۹ , ۱۴:۲۴
- ادامه مطلب
