۱. کیان ۵ ساله (از سری بچه های فامیل!😉) در میان انبوه سوالهای دقیق و فکورانه اش، به پلاکی که گردنم انداخته ام اشاره میکند و می پرسد: «این چیه؟» میگویم: «اینجا، روی این پلاک، نوشته شارمین.» کمی نگاه میکند و میرود با بچه ها بازی کند. یکی دو ساعت بعد، از وسط بازی، می آید طرفم و میپرسد: «هر وقت اسمتو یادت بره نگاه میکنی به این پلاک تا یادت بیاد؟» =/ طفلک در این دو ساعت داشته با خودش فکر میکرده آخر چه دلیلی دارد یک نفر اسم خودش را از گردنش آویزان کند و بالاخره این طوری مساله را حل کرده است. 💁♀️
۲. برای حل مشکلمان، مسیر تازه ای را انتخاب کردیم. کاش خدا گشایش را در این یکی قرار دهد.
۳. از پنج شنبه که آن حرفها را از ح شنیدم و وسط بحث، بغض کردم و با چشمهای خیس سکوت کردم و او همچنان ادامه داد و من نگذاشتم بغضم بشکند و اشکهایم سرازیر شود، دلم هم گرفته هم شکسته است. حتی وقتی همان شب در واتساپ پیامی داد و غیرمستقیم دلجویی کرد، چیزی از گرفتگی و شکستگی دلم کم نشد؛ حتی این که با شوخی بهش جواب دادم چیزی را عوض نکرد. از ح دلگیر نیستم. شرایطش را میفهمم. حتی تا حدی بهش حق میدهم؛ دلگیری ام از دنیایی است که آدمها را به اینجا می رساند و شکستگی دلم از خدایی که میدانم در این نزدیکی است و منتظرم رخ بنماید!
۴. ترم جدید دارد شروع میشود و من واقعا مانده ام، چطور میخواهم برای تدریس ۱۴ واحد درسی، به صورت آنلاین وقت بگذارم؟ تازه به جز این ۱۴ واحد، ۶ واحد دیگر هم در دانشگاه دیگری داشته ام که این ترم هر چه اصرار کردند قبول نکردم و انصراف دادم. ۴ واحد هم در دانشگاهی که درس دارم خود به خود کنسل شد؛ چون به خاطر شرایط کرونایی، ورودیهای ترم مهر را برای ترم بهمن گذاشته اند. مدام دارم با خودم فکر میکنم بهتر نیست برای این ۱۴ واحد هم فکر دیگری بکنم و وقتم را کاملا برای کلینیک بگذارم؟! ولی مگر میتوانم خودم را از لذت تدریس محروم کنم؟!
- شنبه ۸ شهریور ۹۹ , ۱۵:۵۱
- ادامه مطلب
