کودکانه هایم تمامی ندارد

ببین این چیزی که الان می نویسم اصلا و ابدا به این معنی نیست که قصد داشته باشم در مقابل نظر تو حرفی بزنم یا از اعتقاد خودم دفاع کنم. فقط چون از یک بحث روان شناسی صحبت کردی ترجیح دادم این توضیح رو بدم.

صرف توقع و انتظار بلای سلامت روان انسان نیست؛ بلکه توقع ناسالم و غیرمعقول و بیش از اندازه هست که برای روان انسان اثرات تخریبی داره. اتفاقا یکی از مباحثی که در رفتار جرات ورزانه داریم اینه که یاد بگیریم درخواستهامون رو با دیگران در میون بذاریم یا از دیگران در شرایط ضروری درخواست کمک کنیم و در عین حال این آمادگی رو داشته باشیم که دیگران درخواست ما رو نپذیرن یا بهمون کمک نکنند. یا مثلا یکی از ویژگیهای افرادی که راحت تر می تونن با مشکلات کنار بیاین اینه که قدرت کمک گرفتن از دیگران رو دارن. همه اینها به معنی اینه که "انتظار کمک داشتن و در عین حال پذیرش این که شاید طرف مقابل به دلیلی کمکی که انتظار داریم رو به ما نکنه" به سلامت روان کمک می کنه.

از طرف دیگه این بحث و چیزی که تو بهش اشاره کردی در زمینه ارتباط انسان با انسان هست و نه رابطه انسان با خدا که کلا جنسش متفاوته.

به هر حال خوشحالم که آرامش بیشتری داری و امیدوارم همیشه زندگیت غرق آرامش باشه.

دیدگاهت برام جالبه. و بران سواله که هیچ وقت نشده احساس کنی توی زندگیت به وجود یه نیروی برتر احتیاج داری؟

من هیچ وقت نتونستم (یا بهتره بگم نخواستم) خدا رو به طور کامل از زندگیم حذف کنم. فقط نوع نگاهم رو بهش عوض کردم. این اتفاق از نوجوانی تا حالا چند بار افتاده و انگار هر بار خدای من خدای تازه تر و واقعی تری شده. 

به هر حال خوشحالم که به آرامش رسیدی. 

و ممنونم از کامنتت😘

می دونم فوت مادرت برات خیلی سخت بوده. از اشاره های گاه و بی گاهی که بهش می کنی دقیقا مشخصه. و خوشحالم که اون قدر قوی هستی و کمک خدا شامل حالت شده که تونستی با این اتفاق بی اندازه سخت کنار بیای و به زندگی عادی برگردی.

با حرفات در مورد خدا کاملا موافقم. خدایی که عین معماست، کاملا جدیه، با کسی شوخی نداره و هر کاری خودش بخواد انجام میده. فقط امیدوارم منم بتونم با کارهاش کنار بیام و بپذیرمشون.

می دونی آبی جان... یه زمانی خیلی امید داشتم از یه جایی که فکرش رو نمی کنم همه چیز درست بشه. الان فقط امیدوارم قدرت تحمل و پذیرش بیشتری بهم بده. چون این طور که پیداست قراره همه چیز روز به روز بدتر بشه و هر لحظه ممکنه بدترین اتفاقها بیفته. شاید دیگه زمان مناسبی وجود نداشته باشه. چون الان دیگه خیلی از چیزها خراب شده که شاید هیچ وقت درست شدنی نباشه. مگر این که معجزه اتفاق بیفته.

مرسی از مهربونیت.

خدا رو شکر که همه چیز برات درست شد بانوچه.

شعار اصلی من همیشه تو زندگیم این بود که این نیز بگذرد. در کنارش این هم بود که: هستم اگر میروم/ گر نروم نیستم.

یه چیزی بهت میگم امیدوارم که تو هیچ وقت تو زندگیت تجربه ش نکنی. منم دلگرم پشتکار زیادم، مدام در حال دویدن بودن و تلاش کردنم، سراغ یازدهمین در رفتنم بعد از تجربه ی ده تا در بسته و... بودم و میگفتم همه چیز رو با تلاش خستگی ناپذیرم حل می کنم و دلم به خدا هم قرصه که پشتمه و یه کوله بار از خاطرات خوش موفقیتهای بزرگ تو زندگیم دارم که بهم نشون میده هر وقت خواسته م تو نسته م. (یکی از شعارهای زندگیم همین خواستن توانستن است و از تو حرکت از خدا برکت بود.). همین الانشم از هر کسی بخوان منو تو یه کلمه توصیف کنه به احتمال ۹۰ درصد میگه پرتلاش. 

اما بالاخره رسید اون روزی که هیچ کدوم از اینها مشکلم رو حل نکرد و من بدون این که در تلاش و توکل کوتاهی کرده باشم به معنی واقعی کلمه زمین خوردم طوری که شاید دیگه بلندشدنی در کار نباشه! همین دیروز داشتم با یه مشاور در مورد مشکلم حرف می زدم ازم پرسید تا حالا برای حلش چه کارهایی کردی و من حدود یه ربع فقط داشتم لیست کارهایی که کرده م رو به صورت تیتری براش می گفتم.

می خوام بگم منم یه زمانی که خیلی دور نیست مثل تو فکر می کردم با تلاش واقعی و همرا کردنش با توکل واقعی، شکست غیرممکنه و من هر دوی اینها رو دارم. ولی الان در نقطه ای هستم که با اطمینان میدونم گاهی اینها همه کافی نیست. گاهی علت بعضی از شکستها تلاش نکردن نیست. 

نمیدونم شاید تقدیره... شاید حکمته... شاید ... فقط هر چی هست به من نشون داد نمی تونم روی تلاش و پشتکار خودم اون قدرا حساب کنم. 

من خیلی سعی می کنم راضی باشم ولی حتی تسلیم هم نیستم چه برسه به راضی. یا بهش غر می زنم یا باهاش قهر می کنم. البته قبلا خیلی با هم خوب بودیم. ولی الان تکلیفم باهاش روشن نیست. فقط می دونم که هست ولی نمی فهممش.

مرسی بابت کامنتتون

همین که با کامنتهای پر از مهربونیت کنارم هستی یه دنیا ممنونتم. امیدوارم که همیشه بهترین اتفاقها وسط زندگی تو و خواهرت و خونواده ت و نازلی بیفته.

تو بیان حتی نمیشه آدم دو دیقه پاشو دراز کنه!😅

فکر کنم بشه ایموجیها رو از کامنتهای بقیه کپی و در کامنتهای خودت پیست کنی.

مال من بیشتر دلخوریه تا خشم! 😔

شاید یه روزی یه چراغی اون قدر پرنور روشن بشه که همه تاریکیها رو با خودش ببره...

کویر و دریا عنوان چند تا از پستهای وبلاگ مهربانو هست که در مورد یه برهه خاص از زندگیش نوشته و البته الان دیگه رمزیشون کرده.

پراکنده نبود کامنتت. اتفاقا خوب بود مثل همیشه. بعدشم یه دستی به ایموجیهای گوشیت بزن قرار شد دیگه خخخ تو کارت نباشه ها😁

در کل نگاهت به خدا خیلی قشنگه

آخی... مگه باز چیزی پیش اومده؟ ان شالله بازم لطف خدا شامل حالتون بشه.

کامنتت از اون خاصاش بود.

منم تو همین شرایطم.

منم همین فکر رو می کنم.

فکر می کنم ماجرای آرمین هم برای تو پر از لحظه هایی بود که در اوج سختی یه دفعه گشایش پیش می اومد. 

میدونی مهربانو جان. به نظرم تو اتفاقهای زندگی تو دو تا چیز خیلی موثر بوده. یکی خوش قلبی و خیرخواهی که قلبی و زبونی و عملی برای بقیه داری و یکی این که عاقل و فهمیده ای و تو زندگیت تصمیمات درست میگیری. اینا در کنار هم باعث میشه خدا/ کائنات باهات همراهی کنند.

امیدوارم زندگیت همیشه پر از اتفاقهای خاص و خووووب باشه.😙😙😙