کودکانه هایم تمامی ندارد

There Is No End To My Childhood

من هم‌اکنون

حدود ۸ ماه پیش، تشخیص روان‌شناسم در مورد من "افسردگی ناشی از سوگ" بود؛ اختلالی که خودم هم آن را با گوشت و پوست و خونم درک می‌کردم و برای فرار از آن، به آغوش کار زیاد پناه برده بودم؛ بدون این که هیچ احساس خوبی به کارم داشته باشم یا انگیزه‌ای پشتش باشد. 

شده دلتنگ شوی غم به جهانت برسد؟؟؟

دلتنگی شعور دارد؛ کم کم معنی "دیگر نیست" را می‌فهمد. و آن وقت آدم از آن مرحله که دلش می‌خواست صورت فرد از دست‌رفته‌اش را ببیند، دستش را بگیرد، بغلش کند و چهره به چهره حرف بزنند و بخندند می‌رسد به آن‌جا که دلتنگ سلام کردن بی‌جوابش، دیدن چهره‌ی سنگی و ثابتش، لمس سردی سنگ مزار، نشستن کنار قبر و دست بردن لای گل‌های روی آن و قران خواندن می‌شود... هر هفته، هر روز، هر ساعت...


+ این هفته آرمین و دایی را جدا جدا خواب دیدم. به هر دو التماس کردم که به دنیایمان برگردند. هر دو گفتند که تازه از آن‌جا راحت شده‌اند!😶

همسایه‌مون دیروز صبح فوت کرد

یه پیرمرد حدود ۷۰ ساله بود. از دیروز تفت گذاشتن سر کوچه؛ آمبولانس اومده؛ صدای گریه و جیغ شنیدیم. صدای سوره الرحمن. بالای در خونه‌شون پارچه مشکی زده‌ن... کوچع‌مون همه‌ش شلوغه. تا نیم ساعت دیگه هم مراسم خاکسپاریشه...


و همه اینا حال منو بد می‌کنه چون یه بار همه‌ش رو تو خونه خودمون دیده‌م... چون خاطرات بدی زنده می‌شه... چون یادم میاد اون لحظه اولی که آدم نفس نکشیدن یه نفر رو می‌فهمه، چه لحظه سنگین و ترسناکیه

دوباره...

به روان‌شناسم گفتم که چه‌قدر مقاومت و انکارم زیاد شده است و طوری زندگی می‌کنم که انگار اصلاً آرمینی وجود نداشته که با رفتنش، مرا در این حد آزرده باشد. روان‌شناسم گفت که این هفته حتما حتما باید بروم مزار. دو سه ماهی بود که نرفته بودم. گفت برو ولی کنارش نمان. مثل یکی از ده‌ها قبر دیگری که فاتحه می‌خوانی و رد می‌شوی، عبور کن.

رفتم ولی نتوانستم توصیه‌اش را اجرا کنم. نشستم و بلند بلند گریه کردم. انگار تازه فهمیده‌ام چه شده است. به هم ریختم. حتی جمعه‌ی فوق‌العاده‌ای که در کویر گذراندم، چیزی را عوض نکرد. خوب نیستم...

آری شود ولیک به خون جگر شود...

از هر مسیری می‌رم دوباره به تو می‌رسم... دلم گرفته... فکر می‌کردم با رفتنت کنار اومدم...

ریشه‌یابی (با رمز پست تصمیم کبری)

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

توی باغچه دلم، گل گلدون منی...

وقتی می‌گویم "تنها داداشم" چشم‌هایم از غصه اشکی می‌شود و دلم از عشق لبریز. از وقتی آرمین رفته است، آرتین را یک جور دیگر دوست دارم؛ یک جور غمگین و عمیق. 

چون که تقدیر چنین است چه تدبیر کنم؟

مادربزرگ امروز صبح ششمین داغ در 18 ماه اخیر را تجربه کرد: خواهرش، پسرش، نوه‌اش، همسر خواهرش، همسر خودش، پسربرادرش و حالا برادرش که می‌شود پدرخانم دایی مرحومم...

امروز قرار بود مامان بزرگ لباس مشکیش رو دربیاره!

مگه می‌ذاره دلتنگی...

می‌تواند که تو را سخت زمین‌گیر کند 

درد یک بغض اگر بین گلو گیر کند 

در رفتن جان از بدن...

یک سال و یک هفته‌ی پیش، همه به آرتین گفتند: "این موتور رو از گوشه‌ی حیاط بردار ببر؛ مامان و آبجیت چشمشون بهش می‌افته اذیت می‌شن!" ما گفتیم: "نه اشکالی نداره. بذارید باشه." 

بعد تو پیر که نه... من متلاشی شده‌ام

پارسال درست همین موقع بود که نوشتم:

  • ادامه مطلب

صرفا جهت نوشتن

۱. یکی از دوست‌های صمیمی دوران راهنمایی، بعد از سال‌ها بی‌خبری، مرا در اینستاگرام پیدا کرد، برایم پیام گذاشت و قرار شد زمانی مناسب، یکدیگر را ببینیم. در دوران نوجوانی، علایق مشترک زیادی داشتیم که ما را کنار هم نگه می‌داشت: فوتبال و آش رشته‌هایی که زنگ حرفه‌وفن به نیت پیروزی تیم ملی می‌پختیم، پرسپولیس و بحث‌های شدیدمان با استقلالی‌ها، برنامه‌ی اکسیژن و استفاده‌ی حرص‌دربیاور از تکیه‌کلام‌هایشان، شهاب حسینی که آن روزها سید شهاب‌الدین حسینی بود و به زبان نوجوان‌های امروز، کراش مشترکمان! اما حالا، دوست دوران راهنمایی‌ام، دست کم در ظاهر، آن قدر فرق کرده بود که مطمئناً اگر خودش پیام نداده بود که: "واااای شارمین! چه خوب که پیدات کردم. چه طوری دختر؟" هرگز نمی‌شناختمش. 

  • ادامه مطلب

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو

از یازده ماه و یک روز پیش تا الان، هیچ وقت حرف‌هایی از قبیل «صبر حضرت زینب»، «خواست خدا» و ... آرامم نکرده بود. اما همین چند وقت پیش، وقتی از این حرف می‌زدم که در اوج دعا، تلاش و توکل من، خدا در سکوت مطلق نگاهم می‌کرد و خدایی‌اش را فراموش کرده بود، مشاور معنوی‌ام از «او» حرف زد! کسی که نورچشمی خدا بود و در اوج دعا و تلاش و توکلی که با مال من قابل قیاس نبود، نتوانست مشک آبش را به کودکان تشنه برساند؛ ولی چیزی از خدایی خدا کم نشد! انگار پرده‌ای از مقابل چشم‌هایم فروافتاد!

این دفعه رمزی ننوشتم

آمبولانسی که جلوی خانه‌ی همسایه توقف کرده بود مرا به گریه انداخت؛ آن هم بعد از دو سه هفته‌ای که حالم خوب بود...

  • ادامه مطلب

خداحافظ ای داغ بر دل‌نشسته...

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

گل رو بو کن؛ شمع رو فوت کن!!!

از آن‌جایی که ۹۹ در صد محتوای پست‌های اخیرم غرغر شده است، امروز تصمیم گرفتم یک پست فقط با محتوای مثبت بنویسم!

خدا را ای شکرپاره! مگر طوطی قنادی؟!

_ بابا پول بده برم برا تولد آجی شیرینی بخرم.

+ باشه بابا! بذار خودم شب که اومدم خونه می‌خرم.

_ نه بده من برم همین حالا بخرم و بیام. باید تو روز تولدش باشه. نباید دیر بشه.

# حالا اشکالی نداره آجی! من ناراحت نمی‌شم. بذار خود بابا شب می‌خره دیگه.

_ نه، من می‌دونم تو چه‌قد تولدت برات مهمه. باید تو خود روز تولدت بخرم. بابا پول بده می‌رم سریع می‌خرم میام.

😭

خونه بدون تو شده، مثل یه زندون سوت و کور
من موندم و هق هق واسه، خاطره های جور واجور

یک سال...

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

گریه سهم دل تنگه...

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید
برای گرفتن آدرس کانال تلگرامم، کامنت خصوصی همراه با آدرس وبلاگتون بذارید
Designed By Erfan Powered by Bayan