کودکانه هایم تمامی ندارد

۱۱. خطاب به یکی از نویسندگان یکی از وبلاگ‌ها که انتظارش را ندارد یک نامه‌ی غیرمنتظره بنویس.

به دعوت تسنیم

سلام آقای حامد سپهر!

جمعه‌ام را با خبر تلخ و کوتاه وبلاگ شما شروع کردم و اشک در چشم‌هایم حلقه زد.

خبر رفتن یک عزیز، همیشه خبر تلخی است؛ اما من بعد از تجربه شخصی و پیایی آن در زندگی خودم، این خبر را جور متفاوت‌تری پردازش می‌کنم و نمی‌توانم جلوی جاری شدن اشک‌هایم را بگیرم؛ حتی اگر کسی را که رفته است و کسی را که داغ رفتن بر دل دارد هرگز ندیده باشم...

شاید اگر قبل‌ترها بود می‌نوشتم تسلیت، می‌نوشتم خدا صبرتان بدهد، می‌نوشتم روحشان شاد... حالا همه‌ی این‌ها را می‌نویسم و به روزهایی فکر می‌کنم که شنیدن هیچ کدام از اینها سنگینی غمم را کم نمی‌کرد... اما از ته دلم آرزو می‌کنم در زندگی‌تان چیزهایی وجود داشته باشد که دستاویزی برای تحمل این درد باشند.

هیچ چیز سخت‌تر از نوشتن نامه برای یک فرد سوگوار نیست... نمی‌دانم چرا شروعش کردم...